~ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ~

Μερικές φορές αισθάνομαι πως ο κόσμος αυτός δεν με σηκώνει. 

 Αισθάνομαι τότε πως γίνομαι ένας αέρας που απλώνει την πνοή του παντού και τρέχει να προλάβει να δροσίσει όλο τον κόσμο, θέλοντας να φυσήξει λίγη χαρά και ελπίδα, εκεί που οι άνθρωποι το χρειάζονται.

Εκεί κάπου σε ένα ηλιοβασίλεμα να ξεχαστώ, μετά πάλι στο δειλινό την ώρα που θα μοσχομυρίσει η ατμόσφαιρα σαν τα πρώτα μπουμπούκια από τα ροζ τριαντάφυλλα του κήπου της αγάπης, να ονειρευτώ πως είμαι στον πραγματικό κόσμο, όχι αυτόν τον κατασκευασμένο με τα κακόγουστα φτιασίδια.

Μερικές φορές αναζητώ το νόημα της ξεχασμένης ζωής που κρύφτηκε στο σιωπηλό δάσος μιας νύχτας της ψυχής, ίσως της τελευταίας πριν το ξημέρωμα της Αλήθειας. Σώπασε τότε κι αυτό, μην αντέχοντας την βουή των ανθρώπων και τις μάταιες αναζητήσεις της ζωής τους, σώπασε ακόμα και στο λιοπύρι που στεγνώνει και την τελευταία δροσοσταλίδα της Άνοιξης, καθώς αλλάζει το πράσινο χρώμα της γης, το τρυφερό και Ανοιξιάτικο, με το κίτρινο- χρυσαφί του Καλοκαιριού.

Μερικές φορές, γίνομαι αέρας και χάνομαι από τα μάτια των ανθρώπων γιατί δεν αντέχω το ψέμα, τις δήθεν υποσχέσεις τους, τα ψεύτικα σχέδια των σκιών που προσπαθούν να ξεγελάσουν την δική μου αλήθεια.

Μερικές φορές, αυτές τις τόσο ιδιαίτερες της ζωής μου, για να προστατεύσω αυτή την Αλήθεια, γίνομαι αερικό και χάνομαι στο πυκνό αυτό δάσος, εκεί μπορώ και αναπνέω, ελεύθερα, μακριά από το καλοστημένο ψέμα της ζωής, μακριά από τους μάταιους φίλους, εκεί απολαμβάνω την ζωή που δεν με αφήνουν οι άλλοι να ζήσω, εκεί είμαι ελεύθερη και μπορώ να πετάξω με τους δικούς μου ανέμους, στους δικούς μου Ουρανούς, τους ανοικτούς στο άπειρο, χωρίς όρια για μένα ορίζοντες,

Εκεί ζω, Αληθινά.

Απόσπασμα από το βιβλίο που ετοιμάζεται.