ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Ένας μικρός Ήλιος στο ξημέρωμα στάθηκε διστακτικός την ώρα που έγραφα στις καθημερινές μας επικοινωνίες. Ψιθυρίζοντας απαλά για να μην ταράξει την σκέψη η την έμπνευση της στιγμής, μου μίλησε. Περίεργη αίσθηση, έμοιαζε πως μιλά η ψυχή του κόσμου στη καρδιά μου.

Ξεχνούν οι άνθρωποι να Ευγνωμονούν, να χαίρονται που υπάρχουν και αντικρίζουν ακόμα ένα ξημέρωμα. Ξεχνούν πως η ύπαρξή τους είναι ένα θαύμα, πως η ίδια η Ουσία της Δημιουργίας τους προσέφερε ακόμα μια ευκαιρία, ακόμα μια επανάληψη της Ζωής, μια επανάληψη της Αγάπης.

Σκέφτηκα αμέσως πως μέσα σε όποια θέματα αντιμετωπίζουμε όλοι οι άνθρωποι, οι στιγμές αυτής της επαφής είναι ελάχιστες. Της επαφής με την ψυχή μας, με το Θείο που υπάρχει μέσα μας και κάποιες στιγμές σαλεύει για να στείλει ένα Φωτεινό μήνυμα γύρω Του.

Ποιος θα το καταλάβει; Μα όποιος είναι έτοιμος να το δει, να αισθανθεί αυτό το ρίγος της παρουσίας και αυθόρμητα να στείλει την Ευγνωμοσύνη του στο Άπειρο, εκεί που όλες οι δεήσεις και οι προσευχές, οι προσπάθειες και οι επιθυμίες συναντιόνται. Ξεκινώντας λοιπόν από την αρχή, σκέφτηκα πως από αυτό το λεπτό "Μαθαίνω να Αγαπώ". Γνήσια, Αληθινά, Καρδιακά, Ζώντας με την Αγάπη σε κάθε τμήμα της ζωής και της ψυχής μου.

Μαθαίνω να ενώνομαι με αυτό τον Ήλιο, τον δικό μου Ήλιο και να φωτίζομαι εγώ, αλλά και όσοι έρχονται κοντά μου, όχι απαραίτητα με το φυσικό τους σώμα, αλλά με την ψυχή τους. Αυτοί, πρέπει να αφήσουν πίσω τους ότι νόμιζαν πως είναι αγάπη και να προχωρήσουν σαν άλλοι μαθητές, εκεί που η οδηγός Ζωή τους ανοίγει το δρόμο της ψυχής τους. 

Το κλειδί: Ευγνωμοσύνη.