ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑ Η ΖΩΗ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ

Ίσως δεν μπόρεσα όταν νόμιζα πως έπρεπε.

Ίσως οι δρόμοι μας ήταν κλειστοί…

Ίσως πάλι δεν έπρεπε, ή δεν ήταν η «σωστή» στιγμή για μας τους δύο.

«Κάποτε νόμιζα πως ήσουν μόνο ένα όνειρο που ξεψύχησε την αυγή

Είπα τότε: 

Πάει, χάθηκε η χαρά από την ψυχή μου, χάθηκε η αγάπη που ήθελα να ζήσω, 

τέλειωσε πριν καν αρχίσει»

Τώρα ζω νομίζω μια δεύτερη ευκαιρία, δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος που πέρασε, 

αλλά ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας, 

Δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για μας, 

αλλά εμείς πως θα βιώσουμε μεγαλύτερη ευτυχία. 

Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας λίγος, 

αρκεί που είναι «πολύ» αυτό που νοιώθουμε.

Θέλω να μου κρατάς το χέρι, όταν ο Ήλιος ανατέλλει, αλλά και όταν δύει..

Είναι σημαντική κάθε στιγμή που κερδίζουμε μαζί χωρίς να σκεφτόμαστε τον χρόνο που χάσαμε 

Σταμάτησα να λυπάμαι για ότι «έφυγε» ή για ότι πέρασε και νόμιζα πως το έχασα κάποτε, 

με τον καιρό καταλαβαίνω πως χαίρομαι για αυτό που έχω να ζήσω και το σημαντικό είναι το Τώρα.

Η Χαρά μου είναι τα μάτια σου που όταν με κοιτούν νομίζω πως ξαναγεννιέμαι από την Αρχή,

Μας χρωστά η Ζωή αυτή την αγάπη, θέλω να ζήσουμε αυτό που δεν μπορέσαμε, είναι αργά;