~ΛΕΥΚΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ~

Έφυγες και άρχισα να ανακαλύπτω αυτά που "πριν" για μένα δεν ήταν ορατά, αυτά που θεωρούσα τόσο ενωμένα με την καθημερινότητά μου, που δεν σκέφτηκα πως κάποια μέρα δεν θα υπήρχαν, πως τίποτα από αυτά που ζούσα, που είχα συνηθίσει να βλέπω, σαν το πρωϊνό ξημέρωμα, τον ήλιο που έρχεται σαν δώρο ζωής να απλώσει τις αχτίνες του παντού, να χρωματίσει με τη λάμψη του τη ζωή, να χαρίσει χαμόγελα, ελπίδες στους ανθρώπους η σαν το βραδάκι που έρχεται να σβήσει αυτό το φως της μέρας, να μοιράσει τη σιωπή του, να ξεκουράσει τη φύση, τη ζωή.

Πράγματα που ήταν φυσικά, "έπρεπε" να είναι πάντα εκεί, σαν το νερό στο ρυάκι που τρέχει διαρκώς, χωρίς τέλος, σαν τον άνεμο που αλλάζει "απόψεις" και διαδρομές, αλλά δεν μας ξεχνά, κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει-εγώ δεν θα υπάρχω. Ξαφνικά κατάλαβα πως έχει άλλο "χρώμα" η ζωή χωρίς εσένα, περισσότερο γκρίζο κάποιες στιγμές, το γνώρισα τις στιγμές του ήλιου και των λαμπερών του αχτίνων, όταν μπαίνει μπροστά αυτό το "γκρίζο" και αλλάζει το τοπίο.

Όλα γύρω άρχισαν να μου φανερώνουν το "θάνατο" τον αποχωρισμό, το τέλος αυτών που θεωρούσα αμετακίνητα, σίγουρα, δεδομένα. Έπαιρνε άλλη γεύση και η ζωή στα χείλη μου, πικρή σαν το φρούτο που έχει αρχίσει να χαλάει, σαν το φάρμακο που αφήνει μια αίσθηση αποδοκιμασίας, αλλά πρέπει να το γευτείς και τι άλλο να κάνεις;

Όλα άλλαξαν, οι άνθρωποι κατάλαβα πως δεν είναι μαζί μας "για πάντα" εμείς δεν θα είμαστε κοντά τους για πάντα, οι παρουσίες αγαπημένων ανθρώπων κάποτε θα λείψουν από το πλευρό μας.

Δεν θα υπάρχουν για να μας αγκαλιάσουν, να μας μιλήσουν αλλά και εμείς δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τους χαρούμε, να τους κοιτάζουμε στα μάτια κι αν συμφωνούμε στις συζητήσεις και στις απόψεις μας, η στα "μαλώματα" να παίρνουμε άλλη στάση, κρατάμε και αποστάσεις κάποιες φορές για να έχουμε την ησυχία μας, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Η γεύση όμως του θανάτου παραμένει στα χείλη. Πρέπει να "ζεις" με αυτό, θα το συνηθίσεις λένε οι άλλοι που κι αυτοί το γνώρισαν, το ζουν, βιώνουν τις απώλειες της ζωής. Ανθρώπινα είναι όλα, λες και σταματάς να μιλάς, σκουπίζεις το δάκρυ σου και χαμογελάς λίγο γλυκά, έχεις βλέπεις καταπιεί το "φάρμακο" που λέγαμε, τι να πεις; 

Ότι ανάμεσα στα χαμόγελα κάπου υπάρχει και ένα "πονάω μαμά" αλλά δεν το ακούει με τα φυσικά μέσα που διαθέτει το ανθρώπινο σώμα.. Ακούει όμως με την ακοή που έχουν οι ψυχές, με τις αποχρώσεις που παίρνουν οι σκέψεις μας-τις ειδοποιούν ξέρετε-παίρνουν άλλο χρώμα, αυτό το γκρι που λέγαμε στην αρχή. Σε αυτές τις αλλαγές λοιπόν μπαίνει λυτρωτικά η ευεργεσία και μαλακώνει την καρδιά, απαλά, σαν το αεράκι που μας φέρνει το μήνυμα της δροσιάς, "δεν είναι πάντα δύσκολες οι στιγμές" σου λέει το αεράκι, αυτή η πνοή που ψιθυρίζει πως το πέρασμα στην αιωνιότητα έχει επίπεδα, έχει κι αυτό αποχρώσεις που πρέπει να τις γνωρίσεις, πως ακόμα και το λευκό χρώμα έχει αποχρώσεις.

Γνώση που μοιράζεσαι και με τους άλλους ανθρώπους και την χαρίζεις, έτσι όπως σου χαρίστηκε, ανάλαφρα, δωρεάν. Έχει άλλη αξία όταν είναι δωρεάν, ξέρεις, έχει Ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη στο αεράκι αυτό που σε δρόσισε, ευγνωμοσύνη στην ίδια την πνοή που σε οδηγεί εκεί που είπαμε, στην Αιωνιότητα.

Σε έναν ουρανό που θα ανταμώσουμε όλοι φεύγοντας από την ψευδαίσθηση της ζωής αυτής, εκεί, στην Αλήθεια.

Αφιερωμένο στην μητέρα 

Εικόνα: Anna Rose Bain

8-7-2022

Φως γίνεται κάθε σκέψη μου για σένα.

Η καρδιά μου στέλνει τον χτύπο της στα Ουράνια Βιβλία

Σου στέλνει σκέψεις πάνλευκες, ευωδιαστές, γεμάτες υπερκόσμια ευλογία.

Να γίνει η Αγάπη που μου έδωσες ηλιόλουστο και ατελείωτο μονοπάτι ευτυχίας.

Στη χαρά της αιωνιότητας 

με συντροφιά τους όμορφους καθάριους Ουρανούς να σε σκεπάζουν.

Σε ένα ατελείωτο πανηγύρι μιας γιορτής που 

και οι Άγγελοι χαρούμενοι τους αγαπημένους τους, φωνάζουν

Αιώνια και ατελείωτη τη γλύκα της ομορφιάς αυτής να βιώνεις

και να αφήνεις "πίσω" ότι έρχεται να σε αναστατώνει.

Θυμάμαι κάθε λέξη σου, κάθε στιγμή που η πίκρα με αγγίζει.

"Παρέα εμείς θα είμαστε και τίποτα δεν μας χωρίζει"

Να χαμογελάς από τον όμορφο Παράδεισο  

Σε ποιο μονοπάτι να σε βρω; 

Πες μου, που να έρθω να σε συναντήσω; 

Νυχτώνει και εσύ δεν είσαι εδώ, ποιος δρόμος άραγε οδηγεί στον Ουρανό;

Έλεγες πολλές φορές, για θάνατο μη μιλάς! Μόνο να σωπαίνεις.

 Το ξέρω πως σιωπηλά με ακούς με τα λεπτά σου χέρια με αγγίζεις, μάνα, μη με ξεχνάς! 

Εμένα μάνα, μη με ξεχνάς, 

Ανώφελα μιλάς, έλεγες πολλές στιγμές. 

Ξεχνά η μάνα;

Ξεχνά η μάνα το παιδί;

Έφυγες όμως, άλλαξες χώρα, άλλαξες Ζωή...

Στο άχρονο βαδίζεις, σιωπηλή φιγούρα γίνεσαι πια στα όνειρά μου. 

Άγγελος συντροφιάς, τις δύσκολες και αδιάβατες στιγμές, παρηγοριά γλυκιά, 

φτερούγισμα χαράς, αν σε αισθανθώ.

Φωνάζω τότε: Αυτή είναι η Μαμά μου!

Και εσύ χαμογελάς, γλυκά και στοργικά.

Δεν σου είπα λες,  χωρίζει η μάνα από το παιδί; 

Μα που είσαι; Που είναι η Χώρα αυτή; 

Μην βιάζεσαι καρδιά μου.

 13-5-2023

Κάποιες Μάνες είναι στην χώρα του Ουρανού,

"Περιστέρι μου λευκό πέταξε σ άλλο Ουρανό

να της μιλήσεις, δώσε της την Αγάπη μου και ένα γλυκό φιλί, 

δεν έχει η ζωή πες της παρηγοριά, 

μόνο η καρδιά παντοτινά με υπομονή αγαπάει.

Πόσα να γράψεις πόσα να πεις...

"Μάνα είσαι Ζωντανή μέσ τη ψυχή μου." 

Ένα ευχαριστώ και ένα Σ αγαπώ, 

κλείνω στο κείμενο αυτό ένα φιλί από όλη την ύπαρξή μου.

12-5-2024