~ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ~

Διήγημα της νύχτας

Μερικές βραδιές είναι μεγάλες, αξημέρωτες και αργές σαν ένα ταξίδι που δεν θέλει να τελειώσει, αλλά συνεχίζεται με απόφαση να φτάσει εκεί που ο προορισμός του περιμένει, εκεί που η ζωή ξαναρχίζει, πάλι από την αρχή, να ολοκληρώσει αυτό που άφησε πίσω, άραγε θα μπορέσει; Απόψε ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια, μοιάζει να είναι γεμάτος από ψυχές που άφησαν τη γη, η νύχτα και απόψε είναι μεγάλη... στριφογυρίζοντας μέσα στις σκέψεις μου, την ακούω να μου μιλά σιγά, τι περίεργο.. Απόψε νομίζω πως ακούω τη φωνή της: 

«Νύχτα, γιατί με κρατάς άγρυπνη, γιατί μου μιλάς; 

Νύχτα παρηγοριά μου, οι ώρες περνούν και τα όνειρα αργούν

Νύχτα, δεν με τρομάζει ο θάνατος...

Να ξέρεις, ο θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο η σκιά που θέλει να τρομάζει την ψυχή μου»

Σκέφτηκα δυνατά φαίνεται! 

Τώρα η λάμψη του φεγγαριού κατέβηκε στο μαξιλάρι μου...

«Δεν με τρομάζεις», της μίλησα και τότε εκείνη με αγκάλιασε σφιχτά...

Κλείνω τα μάτια, αλλά ο ύπνος δεν έρχεται, δεν με συμπονά, δεν έρχεται να με ξεκουράσει, να με λυτρώσει, επιμένει να μου μιλά, επιμένει να μου δείχνει τα μονοπάτια των ψυχών που βρήκαν καταφύγιο στα αστέρια...

«Εκεί είναι τώρα, οι διαδρομές τους καταλήγουν εκεί, τα όνειρά τους πραγματοποιούνται, ότι ζήτησαν θα το συναντήσουν εκεί, αλλάζουν ρούχα, φορούν καινούργια, άλλης ποιότητας, «να ξέρεις» μου ψιθύρισε η νύχτα, είναι χαρούμενες και ανάλαφρες...

Έχουν γιορτή απόψε! Κοίταξε.. 

«Δεν βλέπω τίποτα νύχτα...»

Κοίταξε λοιπόν! Λάμπουν στο καινούργιο τους σπίτι, πίσω από τη λάμψη των αστεριών, είναι η καινούργια τους ζωή, μη λυπάσαι, δεν κάνει να λυπάσαι..

Να χαμογελάς, να χαμογελάς γιατί βρήκαν αυτό που ήθελαν πραγματικά, Εκεί, έκλεισαν το βιβλίο τους, συμπλήρωσαν αυτά που ήθελαν και λάμπουν στο ακριβό τους ρούχο τώρα, μη λυπάσαι λοιπόν, χαμογέλα...

-Καταλαβαίνω πως ο ύπνος δεν θα έρθει απόψε, μα δεν με νοιάζει...

Το ασήμι του φεγγαριού άρχισε να ξεθωριάζει σιγά-σιγά από μπροστά μου

Περίεργο χρώμα, άλλαξε ξαφνικά ο χώρος, κάτι ρόδινο άρχισε να φαίνεται, απαλό, σαν τα σύννεφα που μερικές φορές λες πως τρέχουν να συναντήσουν κάτι, πως έχουν κάπου αλλού να πάνε...

Η νύχτα χαμογέλασε, πάντα υπάρχει «κάπου αλλού» να πάνε, πάντα υπάρχει κάτι άλλο «μετά» να το θυμάσαι...

Το ρόδινο χρώμα άλλαξε, έγινε λευκό και απλώθηκε γύρω μου...

Στη σκέψη μου ήρθε το μήνυμα της νύχτας, η φωνή ακουγόταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, έσβηνε λίγο-λίγο...

«Να χαμογελάς, βρήκαν αυτό που ήθελαν, πάντα υπάρχει κάτι άλλο μετά...»

Έκλεισα τα μάτια με ευγνωμοσύνη, η ζωή ξαναρχίζει, δεν υπάρχει τέλος, 

κοίταξα από το παράθυρό μου τον ουρανό, μόλις που μπορούσα πια να διακρίνω το φεγγάρι, 

θυμήθηκα την συμβουλή της νύχτας:

Εντάξει νύχτα, Θα χαμογελώ..