ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

"Κάποτε, ήταν ένα κοριτσάκι...." 

 Παρατηρώντας την κίνηση των ημερών, κάτι που με κουράζει αφόρητα πιστέψτε με! Όλο αυτό το πήγαινε-έλα στα καταστήματα, οι ετοιμασίες, οι έγνοιες για το τι θα κάνουμε, που θα πάμε, τι θα φορέσουμε, τι δώρα θα πάρουμε κι άλλα πολλά που απασχολούν συνήθως τους ανθρώπους, εγώ θυμόμουν αυτό το συγκινητικό παραμύθι που πάντα συνόδευε τις παιδικές μου στιγμές και τις αναμνήσεις ίσως πολλών ανθρώπων. Βλέπετε τα παραμύθια έχουν τόση Αλήθεια, ώστε τρομάζουμε να την αντικρύσουμε κατάματα πολλές φορές, ίσως να μαλακώνουμε με αυτά τα συναισθήματα που αναβλύζουν από το εσωτερικό μας. Τι τραγικό και αυτό με τον τρόπο του!...Τα παραμύθια να μας βοηθούν να αντέξουμε την σκληρή πολλές φορές πραγματικότητά μας. Έτσι και το παλιό αυτό παραμύθι το γνωστό στους περισσότερους φαντάζομαι: 

"Το κοριτσάκι με τα σπίρτα" μας μεταφέρει αυτά τα συναισθήματα που η απονιά της ζωής μερικές στιγμές καταλαβαίνουμε πως δεν έχει εποχή, δεν έχει χρόνο, δεν έχει ηλικία...Μοιάζει να κυνηγά σαν τη σκιά τους ανθρώπους, τα ίδια και τα ίδια στοιχεία της, της ίδιας σκιάς της κακίας, που μοιάζει να μην έχει τέλος, καθώς η μια πράξη διαδέχεται μια άλλη. Ένα πρόβλημα γεννάει ένα άλλο και το χειρότερο, ένα πονεμένο παιδάκι, ένα κοριτσάκι ξυπόλητο μέσα στο κρύο να προσπαθεί να ζεσταθεί ανάβοντας από τα σπίρτα που προσπαθούσε να πουλήσει. Ένα κοριτσάκι τόσο φτωχό και πεινασμένο, αλλά και τόσο όμορφο παράλληλα, έμοιαζε στην περιγραφή του παραμυθιού, σαν ένας άγγελος που γνώριζε την σκληρότητα του κόσμου. Σε κάθε σπίρτο που άναβε, μια οπτασία φανερωνόταν μπροστά της την παρηγορούσε πως υπάρχει ζεστασιά, φαγητό, ένα σπιτικό με αγάπη...Ένα αστέρι που έπεφτε στον Ουρανό, της θύμιζε τη γιαγιά της που της έλεγε πως όταν πέφτει ένα αστέρι, μια ψυχή ανεβαίνει στον θεό. Η γιαγιά της, η μόνη αγκαλιά αγάπης για εκείνη, είχε φύγει από τον κόσμο και τώρα η μικρούλα την θυμόταν πολύ περισσότερο, αυτές τις στιγμές που τα σπίρτα που άναβε της φανέρωναν οπτασίες υπέροχες, με ζεστό φαγητό και στολίδια λαμπερά να φωτίζουν γύρω της τα πάντα! 

Ώσπου μέσα σε μια μεγάλη λάμψη φανερώθηκε η γιαγιά της και την πήρε μαζί της. Η μικρούλα βρέθηκε παγωμένη στο έδαφος σαν να κοιμόταν, με ένα χαμόγελο στα χείλη της από κάποιον περαστικό. Είχαν τελειώσει τα βάσανά της, είχε αφήσει πίσω της αυτό τον κρύο παγωμένο κόσμο, την απονιά και τα βάσανα για να πάει σε έναν άλλο χαρούμενο και ζεστό, ίσως πολύ καλύτερο για τα φτωχά ταλαιπωρημένα παιδάκια αυτού του κόσμου, που ακόμα δεν έμαθε, δεν κατάλαβε, ακόμα αυτός ο κόσμος προσπαθεί μας πείσει ότι είναι «σωστός»…

Έμπνευση από το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: 

"Το κοριτσάκι με τα σπίρτα" Εικόνα από το προφίλ του χρήστη Pinteret: ᗪream 𝓢𝓅𝒾𝓇𝒶𝓁