Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΜΑΣ ΨΥΧΗ

Μερικές στιγμές χρειάζονται περισσότερο,

Είναι αυτές που πρέπει να της αφιερώσουμε εκεί που είναι περισσότερο απαραίτητο από ότι φανταζόμαστε. Σε αυτές τις στιγμές, αφήνουμε πίσω μας ότι μας πλήγωσε, ή μας απογοήτευσε. Αφήνουμε πίσω μας ότι μας έκαναν οι άλλοι, δεν έχει τόση σημασία όση νομίζουμε εξ΄ άλλου…

Σημασία έχει να «καταλάβουμε» όχι με την λογική μας, αλλά με την εσωτερική μας δύναμη, με την βαθύτερη αυτήν ουσία που πολλές φορές μας διαφεύγει μέσα στην καθημερινότητά μας. Αφήνουμε τον εαυτό μας στις σειρήνες που βοούν μέσα μας και γύρω μας, μας γεμίζουν τόσα άχρηστα, τόσα ανούσια «πρέπει» που μας παρασύρουν στη ροή τους.

Μας αφαιρούν ακόμα και χρόνο περισσότερο χρήσιμο, περισσότερο δικό μας, για να αντιληφθούμε το βαθύτερο εσωτερικό μας αίτημα, το βαθύτερο «πρέπει» της αληθινής μας ανάγκης, αυτής που περιμένει σε μια γωνιά της ζωής μας και μερικές φορές αμυδρά, παραπονιέται….

Η ψυχή μας, η Αιώνια νύφη που περιμένει τον Ιερό της γάμο, αυτόν που το μονοπάτι που ακολουθεί τόσες εποχές και τόσα χρόνια την οδηγεί εκεί που χρειάζεται, εκεί που περιμένει να ανταμώσει ότι θα την ελευθερώσει ουσιαστικά από κάθε δέσμευση, κάθε επίγειο πόνο.

Εμείς, που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε πως όλο αυτό που ζούμε γύρω μας δεν είναι τόσο απαραίτητο τελικά, πως υπάρχει σε αυτή την γωνιά που αναφέραμε πριν, μακριά από τα φώτα του κόσμου και από όλες τις εντυπώσεις της ζωής μας, εκείνη, η λευκή και όμορφη ψυχή μας, στην ακρούλα της αποτραβηγμένη, περιμένοντας να την προσέξουμε… 

Αλήθεια, τι χρειαζόμαστε πραγματικά;