Η ΩΡΑ ΤΗΣ "ΘΕΑΣ "

Κι όμως, Όλα είναι υπέρ μας, όσο δύσκολο κι αν είναι να το δεχτείς, να το πιστέψεις, όλη η ζωή χωρίς να το θέλει πραγματικά - παίζοντας κι αυτή ακόμα το παιχνίδι της ψευδαίσθησης - είναι υπέρ μας.
Οι μέρες αυτές που δοκιμάζουν τα συναισθήματά μας, μοιάζουν να θέλουν να διαχωρίσουν όλα τα σκοτεινά συμβόλαια των ψυχών, σε ένα αντάμωμα με τον θάνατο, με τον πόνο, με την σκιά του θανάτου, του τέλους, του όποιου τέλους απειλεί με την ταλαιπωρία, με τα παλιά πληγωμένα συναισθήματα που ζουν ακόμα, μέσα στις "σπηλιές" των απόκρημνων πλευρών των ψυχών, σαν τις παλιές περγαμηνές που έρχονται στο Φως.
Μέσα στις αντοχές που πρέπει να έχει ο άνθρωπος που βλέπει αυτό τον συρφετό των προβλημάτων που δοκιμάζουν ανθρώπους, χώρες, ψυχές, γιατί, τι να κάνει; Τι μπορεί να κάνει-μέσα στις επικίνδυνες αιχμές που κινητοποιούν ακόμα κι αυτά τα περασμένα, ξεχασμένα κομμάτια της ψυχής του; Ίσως αυτά που δεν θέλει να θυμάται, που άφησε πίσω του στα περασμένα κιτρινισμένα φύλλα της ιστορίας της πατρίδας, μιας πατρίδας που πόνεσε, δοκιμάστηκε σκληρά κάποιους αιώνες, πάλεψε να κρατηθεί, πάλεψε να ζήσει, να βρει τα πατήματά της, τον εαυτό της μέσα σε ότι έχασε να παραμείνει όρθια, δυνατή. Αγωνίζεται πάντα να ξεφύγει από ότι την δοκίμασε και πάντα στέκεται όρθια σε ότι έζησε, σε ότι ζει, το μεγαλείο της φαίνεται σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανάγκη που βάλλεται με πόνο η ανθρώπινη πλευρά, που δοκιμάζεται τόσο σκληρά, που ακόμα και τα άπονα βλέμματα κάποιων ανθρώπων, σκοτεινιάζουν, οι άνθρωποι ενώνονται στις δύσκολες, στις τραγικές στιγμές, οι άνθρωποι πονάνε και μαλακώνουν με τον πόνο τους, αυτούς που «χρίζει» η ανάγκη συμπαραστάτες, η ίδια η ανάγκη που φωνάζει στο συναίσθημα των ανθρώπων, να τρέξει, να βοηθήσει, να απαλύνει, να σώσει.

Είναι οι στιγμές του Ελέους, οι στιγμές που η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αλήθειας, αυτής της αλήθειας που την σηκώνει ψηλά, γιατί της δείχνει τις αξίες της, της δείχνει τον τρόπο, τον δρόμο, της δείχνει πως για προχωρήσει, πρέπει ότι την πόνεσε, ότι την θανάτωσε, την πλήγωσε, να το αφήσει, να κλείσει τα βιβλία του χρόνου, να αλλάξει, να μαλακώσει με το απαλό συναίσθημα της συμπόνιας, της εν συναίσθησης που απλώνεται παντού και ξεχύνεται σαν να έτρεξε από τα ποτάμια του Ουρανού στη γη. Είναι οι στιγμές που η μητέρα Γη, αντιδρά στο ανθρώπινο φορτίο των παθών μας, μας φωνάζει να ανατρέψουμε αυτά που χτίσαμε, αυτά που πιστέψαμε, γιατί αυτά τα ίδια γίνονται για μας οδύνες και βάσανα, αρρώστια και θάνατος, αυτές τις στιγμές μοιάζει η ζωή να γίνεται η μεγάλη Θεά που απλώνει τα χέρια της και αγκαλιάζει τα παιδιά της λέγοντάς τους, πως ακόμα ένα «μάθημα» ένα δύσκολο μάθημα είναι, όμως αυτό θα φέρει αλλαγή στις ζωές τους, λύτρωση από τα ίδια τα στοιχεία των παθών τους, των σκοτεινών εντυπώσεων που κράτησαν μέσα τους τόσες εποχές. Η ίδια η Θεϊκή χάρη δίνεται σε κάθε σκέψη καλή, κάθε κίνηση συμπαράστασης και κάθε προσευχή, προς τους πληγωμένους ανθρώπους με τις ρημαγμένες ζωές, τα βλέμματα που γέμισαν πόνο και οδύνη, είναι η ίδια η ζωή που επουλώνει τις ίδιες τις πληγές της. Η ίδια η Ζωή που ανασύρει από τα «χαλάσματα» των παλαιών εντυπώσεων, καινούργιους αναγεννημένους ανθρώπους.