Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ

Να πάρω είπα την πένα μου κι απόψε, να γράψω στίχους με θέμα την αγάπη, 

να συνομιλήσω με τις ευαίσθητες αυτές ψυχές 

που αγγίζονται από τις λέξεις και τις σκέψεις, 

που τρέχουν συμπονετικά να αγκαλιάσουν τις καρδιές τους...

Να τους μιλήσω όχι από τα χείλη, 

αλλά από την ψυχή που δέχτηκε κι αυτή τη θλίψη των ανθρώπων 

και δοκιμάστηκε αλύπητα από λόγια αιχμηρά 

που τρύπησαν άπονα την ευαίσθητη καρδιά...

Να μιλήσω στις μοναχικές και άδειες αγκαλιές

Σε αυτές που έδειξε το σκληρό της πρόσωπο η ώρα της σκιάς 

και στις ψυχές που είναι κρυμμένες και πονούν, αλλά σωπαίνουν με πόνο βουβό 

από τις πικρές στιγμές, που σαν μαστίγιο σκληρό πλήγωσαν βέβηλα 

τον τρυφερό της καρδιάς τους χώρο

Αυτές που κρύβουν τα παράπονα και τις λύπες τους βαθιά 

στα έγκατα της ψυχής και τις καρδιάς 

κι εκείνες σέβονται τις αποφάσεις που θα αλλάξει μόνο ο χρόνος...

Στιγμές που σωπαίνουν έρχονται και φτερουγίζουν σιωπηλά 

πλέκουν αδαμάντινο στεφάνι καμωμένο από δάκρυα καυτά 

Η λύπη που κρυστάλλωσε τους φόρεσε αστραφτερό διάδημα στα μαλλιά, 

σε αυτές που άντεξαν χτυπήματα οδυνηρά... 

Αλλάζει όμως ο χρόνος, γυρίζει σελίδα και η πίκρα γίνεται χαρά,

καθώς η δίκαιη ώρα της ζωής, έχει για αυτές την δική της μοιρασιά