~ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ~

Γνωρίζω πως η ζωή μου ένα αίνιγμα μεγάλο ήταν από την ώρα που σε αυτό τον κόσμο ήρθα.

Γνωρίζω πως οι άνθρωποι πότε με αγκάλιαζαν και πότε με κατέκριναν χωρίς να προσπαθήσουν να με νοιώσουν...

Έμαθα να ανέχομαι χωρίς κακία να τους κρατώ, να χαμογελώ 

ακόμα κι αν η καρδιά μου σφίγγεται από έναν πόνο βαθύ και αιχμηρό, 

να με τρυπά σαν ένα μαχαίρι που πέφτει με σκληρότητα πάνω στο σώμα μου και θέλει να το πονέσει.

Το βλέμμα μου και η ψυχή μου ξεκουράζεται μόνο στο βαθύ μπλε του Ωκεανού

στις ασημένιες αποχρώσεις που απλώνει με χαμόγελο πλατύ και πλούσιο το φεγγάρι.

Την ώρα που αναζητώ λίγη γαλήνη από την ταραχή της γης, ο Ουρανός μου στέλνει το δικό του μαργαριτάρι!

Έμαθα να δέχομαι, να χαμογελώ πικρά, αλλά να συγχωρώ Αληθινά, γιατί η ζωή με δίδαξε πολλά και έμαθα από αυτά.

Η θάλασσα μου εμπιστεύτηκε μύρια μυστικά, τις ώρες και τις στιγμές που σμίγαμε ξανά και ξανά 

στα γαλάζια της νερά ή την ώρα που ήταν σκοτεινά και αδιαπέραστα, από βλέμματα άδεια από χαρά.

Η ζωή με οδήγησε μέσα σε χρόνους και εποχές, σε δυνατές στιγμές που οι άνεμοι με έσπρωχναν σε άγνωστα λιμάνια. 

Όμως εγώ μέσα μου γνώριζα, πως δεν ήμουν από τα μέρη αυτά, δεν είχα σχέση με της Γης τα υλικά 

αλλά από κόσμο άλλο, διάφανο, υδάτινο, πατρίδα είχα κάνει, χώρα μακρινή

χώρα που δεν υπάρχει πια, δεν ζει, μόνο στα όνειρα των ποιητών και των μικρών παιδιών υπάρχει. 

Σαν τη παλιά περγαμηνή, στην ιστορία που έχει γραφτεί, στο Φως τα στοιχεία της έφερε η ίδια η Ζωή

εκείνη παρουσιάζει ότι φέρνει ο χρόνος την ώρα τη σωστή.

Γνωρίζω, πως η πατρίδα μου είναι αλλού και υπομένω τη ζωή, χωρίς θλίψη, χωρίς γιατί

αλλά με νοσταλγία ιερή, γιατί η θάλασσα μου ψιθυρίζει: 

"Την ώρα που έχει ανάγκη η ζωή, την ώρα που η Αλήθεια, επιθυμεί, τότε πάλι η ζωή σου αρχίζει."