Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ

Αν και το έχω δηλώσει πως αυτές οι γιορτές εμένα με αφήνουν αδιάφορη, όμως κάποια στιγμή πριν λίγη ώρα αισθάνθηκα να βουρκώνουν τα μάτια μου διαβάζοντας τις διάφορες αναρτήσεις για την ημέρα της "γιαγιάς" που φίλοι και αγαπημένοι, εκλεκτοί συνοδοιπόροι της γραφής ανέβασαν στο προσωπικό τους προφίλ και όχι μόνο. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ ξέρετε, το βλέπετε εξ' άλλου, η μάλλον το διαβάζετε! Έτσι είπα θα γράψω κι εγώ για την δική μου γιαγιά, την αγαπημένη δεύτερη μαμά, όπως την αποκάλεσα πολλές φορές ναζιάρικα και τρυφερά, όπως πολλές στιγμές τα παιδάκια εκφράζουν περισσότερο την αγάπη που θέλουν να πάρουν με το νάζι τους, στην αγκαλιά της δεύτερης μητέρας, αυτής που πολλές φορές θυσιάζει αυτά που είχε ανάγκη να απολαύσει μια εποχή που θα μπορούσε να ξεκουραστεί από τα παιδιά της που τα μεγάλωσε πια όπως έλεγε και ήθελε να απολαύσει λίγο τη δική της ζωή, τη δική της ηρεμία, αλλά έμενε στα λόγια όλο αυτό, που καιρός για αυτά! Τα "εγγονάκια την χρειάζονται" Θα τους φτιάξει το αγαπημένο τους φαγητό, θα τα προσέξει να το φάνε όλο!

Άδειο πιάτο να δω, έλεγε, η δική μου γιαγιά και φυσικά έλεγε πως δεν έτρωγα επαρκώς, ήμουν στην ανάπτυξη, έπρεπε να τρώω περισσότερο! Βέβαια, τα αποτελέσματα αυτά τα βλέπει κανείς αργότερα και οι συνέπειες γνωστές! Η δική μου γιαγιά λοιπόν, ήταν τρυφερή πολύ! Με κρατούσε κοντά της και ένοιωθα σαν το πουλάκι που αισθάνεται τη στοργή της αγκαλιάς. Δίπλα στη φωτιά όταν έκανε κρύο, μου διάβαζε παραμύθια και εγώ αισθανόμουν ευτυχισμένη που άκουγα τόσο όμορφα λόγια από το στόμα της! Η φαντασία μου με οδηγούσε να ζω τις εικόνες μέσα μου και οι ήρωες των παραμυθιών ζωντάνευαν στην παιδική ψυχή μου. Που να φανταζόταν εκείνη, αλλά και εγώ ακόμα, πως κάποια εποχή θα έγραφα ποιήματα και παραμύθια, με τις αγαπημένες μου Νεράιδες και όλα τα πλάσματα του δάσους; Που να φανταζόταν πως θα γινόταν το όνομά της το λογοτεχνικό μου ψευδώνυμο και θα υπέγραφα με αυτό τα γραπτά και τα βιβλία μου; Η δική μου γιαγιά, ήταν ταλαιπωρημένη πραγματικά στη ζωή της, ήρθε μικρό παιδάκι "προσφυγάκι" όπως έλεγε από την Μικρά Ασία, με την ταλαιπωρία όλων αυτών των δυσκολιών στη ψυχή της γραμμένη, χαμογελούσε αλλά είχε έναν μικρό ανεπαίσθητο πόνο στην έκφρασή της που προσπαθούσε να κρύψει με ένα ζεστό χαμόγελο και φυσικά με την φιλοξενία της που έγραψε στη δική μου ψυχή ένα τεράστιο σ΄ αγαπώ για πάντα, για ότι μου πρόσφερε, για όσες αγκαλιές μου έκανε, για όσα παραμύθια μου είπε και φυσικά για όσες συμβουλές μου έδωσε.  Η δική μου γιαγιά, μπορεί να έκανε τα λάθη της ίσως, μπορεί να μην ήταν τέλεια, ποιος νοιάζεται για τελειότητα; Ποιος νοιάζεται αν στη δική της εποχή προσπαθούσε να προσφέρει στα παιδιά και στα εγγονάκια της, χωρίς να ρωτά κάποιον "ειδικό" για τα θέματα που αντιμετώπιζε, όμως βασιζόταν στο κουράγιο και την ψυχική της δύναμη που είχε αρκετή, φυσικά με οδηγό την αγάπη κατάφερε να φέρει εις πέρας το έργο της και έφυγε ολοκληρώνοντας την προσωπική της διαδρομή με τα παιδιά και τα εγγονάκια κοντά της, η δική μου γιαγιά, ξέρετε; 

Ήταν η καλύτερη γιαγιά του κόσμου!

Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε.