~Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ~

Κλείσε τα μάτια, φύγε, πήγαινε μακριά πολύ!

-Δεν αντέχει η καρδιά μου, πονάω Μητέρα Γη, πονάω για το ξέσπασμά σου.

Τρίζουν τα θεμέλια της ζωής που έχτισα με κόπο...
Η ίδια η ύπαρξή μου κλονίζεται και η θλίψη βαραίνει την ψυχή μου, ακούγονται παντού φωνές απελπισμένες, φωνές που αγωνιούν αν θα μπορέσουν να βγουν από τα φοβερά χαλάσματα της συμφοράς, από τα μαύρα και ανήλιαγα σημεία που η φοβερή σου δύναμη τράνταξε τα πάντα, τους έκλεισε εκεί και τώρα τι;
Για που πηγαίνουν οι ψυχές, που φεύγουν τρομαγμένες;
Για που πηγαίνουν κι αυτοί που είναι πληγωμένοι;
Τώρα τι θα απογίνει Μητέρα;
Που θα τους βρει ο θάνατος που έσπειρε όχι μόνο αυτός ο κλυδωνισμός, αλλά ο πόνος και ο φόβος;
Που θα τους βρει η αναπνοή που πάλι αρχίζοντας με κόπο και δειλά να πάλλεται μέσα στο στήθος τους, μιλά; 

Πόσα αλήθεια να τους λέει; Θα αντέξουν τώρα τη ζωή;
Αυτοί που άντεξαν τον θάνατο, άραγε, θα αντέξουν τη ζωή μετά;

-Κλείσε τα μάτια είπα! Μην κοιτάς!
=Άφησε πίσω τη συμφορά
-Άφησε πίσω το σκοτάδι!
-Προχώρησε, πήγαινε στη Χώρα της Ζωής, εκεί θα καταλάβεις το γιατί, εκεί θα αναριγήσεις, τις ξεχασμένες μνήμες σου θα ξαναβρείς και τότε θα με θυμηθείς.
-Εκεί, στη Χώρα της Ζωής, εκεί τους πόνους μου θα αισθανθείς, εκεί θα με ζητήσεις, εκεί θα αντιληφθείς πόσο πόνεσε η Μητέρα που έσεισε τη Γη
-Αλλά τότε, θυμήσου, πως «ήταν μια μέρα που έκλεισε η μνήμη της ανθρώπινης ζωής, για να μην το θυμηθεί, αλλά να το ζήσει».

-Κλείσε τώρα τα μάτια, πήγαινε μακριά

-Πήγαινε στο Φως, πήγαινε στην Αλήθεια

Στην Χώρα της Ζωής, εκεί πρέπει να πας να ζήσεις.
Θυμήσου.