~ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ~

Απόψε θα σου μιλήσω απ της καρδιάς μου τα βάθη, 

την ώρα που ο πόνος βουβά με συνοδεύει, 

Τι κι αν τα αστέρια φωτίζουν τους δρόμους;

το φεγγάρι απόψε σωπαίνει,

το ρίγος του πόνου την ψυχή μου μαστιγώνει

σκιές με περιγελούν και παρασύρουν μακριά την καρδιά μου

Μετρώ τις ανάσες μου κι αυτές λιγοστεύουν

τα λόγια σου στη σκέψη μου την θύμησή σου ανασταίνουν

Τις τελευταίες στιγμές μας αγκαλιάζω με πόνο 

και πάλι ανασταίνομαι στη σκέψη σου μόνο...

Που είναι η αγάπη που μου έταξες Φεγγάρι;

Που είναι τα φτερά της, την καρδιά μου να πάρει;

Θα αντέξω ψυχή μου να σε περιμένω;

Απλώνω τα χέρια, στα όνειρά μου σε φέρνω

Να μην ξεμακρύνεις άλλο από κοντά μου...

ορκίστηκα στον άνεμο να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου

Την ψυχή μου απάλλαξε έρωτα δεσμώτη 

Έρωτα μυστικέ που φανερώνεσαι τις νύχτες,

στις λάμψεις των αστεριών και διώχνεις τις λύπες

Φεγγάρι μου, ντύσε με στο δικό σου ασήμι, 

Γλύτωσέ με απόψε που η πνοή μου με αφήνει.

Λέξεις μου έρχονται στα χείλη και δακρύζουν μαζί μου

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν, αλλά έμειναν στη ψυχή μου 

Λέξεις που περίμεναν καλοκαίρια χειμώνες, 

Λέξεις θαρρείς που έζησαν αιώνες

Πάνω από τα ταραγμένα κύματα της θάλασσας με ορμή να πετάξουν

Από καταιγίδες και θύελλες που ζω να με απαλλάξουν.