ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σκέφτομαι μερικές στιγμές πως η πραγματική ζωή είναι έξω από τον κόσμο που φτιάξαμε.

Έξω από τις εικόνες που δήθεν αντικατέστησαν τις αληθινές, τις αναντικατάστατες αυτές στιγμές της πραγματικότητας που αγγίζαμε. Συναντούσαμε τους ανθρώπους και τους αγκαλιάζαμε, μιλούσαμε για χίλια δυο πράγματα, ακόμα και αν διαφωνούσαμε ίσως και αυτό είχε το νόημά του…αυτή η γνήσια ουσία που δυστυχώς απουσιάζει αρκετά από την καθημερινότητά μας. Κλείσαμε τον εαυτό μας σε κουτιά, που κι αυτά σφίγγουν γύρω μας τις δεσμευτικές τους θέσεις, σαν μια ταινία που βλέπουμε και ελπίζουμε να μην συμβεί κάτι παρόμοιο ποτέ σε εμάς, ενώ παρατηρούμε τις εικόνες και την πλοκή του έργου από την ασφάλεια της απόστασης.

Φτάσαμε στο σημείο να ξεχάσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, συναντιόμαστε μαζί τους και αντί να μιλήσουμε όπως κάποτε και να χαρούμε την συντροφιά της παρέας, εμείς κλεινόμαστε στο κινητό μας τηλέφωνο που αποσπώντας την προσοχή μας και όχι μόνο αυτήν, αλλά κομμάτια της ζωής μας μαζί, την ίδια την ψυχή μας δυστυχώς μας αποσπά, σαν να διψά για αυτήν, να θέλει να καταπιεί ότι Αληθινό έχει…Και εμείς, δήθεν απασχολημένοι με τις ειδοποιήσεις, ή τις φωτογραφίες που ανεβάζουμε παρακολουθώντας το ενδιαφέρον του «κοινού», μοιάζουμε να ζούμε μέσα από το «ψέμα» και ενώ μιλάμε για Αλήθεια, για αφύπνιση, την άλλη στιγμή μας αποδεικνύεται πως ζούμε στο ψέμα και μάλιστα σφιχτά αγκαλιασμένοι μαζί του δυστυχώς.

Όμως, σαν τον εφιάλτη που μας ξυπνά απότομα, έρχεται μια στιγμή και παρουσιάζεται μπροστά μας αυτό το έργο, το ίδιο έργο που βλέπαμε και λέγαμε: Δεν θα συμβεί ποτέ σε μας! Παρατηρούσαμε τις «εμπνεύσεις» των σεναρίων που θαυμάζοντας μάλιστα το δημιουργικό τους ενδιαφέρον σχολιάζαμε πόση φαντασία τελικά έχουν οι παραγωγοί αυτών των ταινιών. Μερικές στιγμές σαν κι αυτή, βλέποντας τις όμορφες εικόνες που προσφέρει η «ζωή» μέσα από την διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογία, ζούμε αυτό που είχαμε κάποτε και οι περισσότεροι δεν το έχουμε πια, εκτός των εξαιρέσεων που φυσικά υπάρχουν κι αυτές, όμως είναι απλό να γυρίσουμε τον «διακόπτη» του βολέματος και να κλείσουμε τα κινητά μας τηλέφωνα κάνοντας ένα δώρο στον εαυτό μας, μετά τρέχοντας στη Φύση να περπατήσουμε αφουγκραζόμενοι την ενέργειά της και να μυρίσουμε τα αρώματά της. Να γίνουμε ανέμελοι σαν τα παιδιά, όπως κάποτε είμασταν κι εμείς και δίνοντας αυτό το παράδειγμα στα σημερινά παιδιά που μοιάζουν τόσο «θυμωμένα» κρύβοντας τις ευαισθησίες τους πίσω από τις συμπεριφορές που φωνάζουν από την ψυχή τους «εσείς μας δείξατε αυτή τη ζωή» και αντιστέκονται σε αυτό με τους τρόπους που φωνάζουν μέσα από τα βίαια ξεσπάσματά τους, θέλουμε να ανατρέψουμε τα κατεστημένα σας, αυτό που μας δείξατε πως λέγεται Ζωή…

Παίρνοντας έτσι το μονοπάτι μας, να χαρούμε το Δώρο της Ζωής, αντί να κλείνουμε την πόρτα μας μέσα στη σιγουριά της δήθεν βολεμένης καθημερινότητας που μας «εξασφαλίζει» τα πάντα και μας αφαιρεί την Ψυχή μας σιγά-σιγά, μέσα από αυτήν την εξελισσόμενη όπως ανέφερα τεχνολογία. Εμείς, εμείς αν το αισθανθούμε πραγματικά και επιστρέψουμε στην Αληθινή μας φύση, θα αφυπνιστούμε στη μόνη Αλήθεια που μας ανοίγει το μονοπάτι της Ελευθερίας από τον βολεμένο και τακτοποιημένο εαυτό μας, στον Αληθινό. Στην αλήθεια της ανατροπής του ψεύτικου κόσμου που έβαλε τις βάσεις του μέσα στην ψυχή μας για να ανατρέψει τις γνήσιες και ουσιαστικές. Στο χέρι μας δεν είναι;