~ΕΝΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙ~

Κάπου ξεχαστήκαμε, μέσα σε επίπλαστες καταστάσεις, μέσα σε πρόσκαιρα κομμάτια της ζωής που νομίζουμε πως ζούμε. "Ανεβαίνουμε ψηλά" όπως νομίζουμε σε επίπεδο, στην εξέλιξή μας, στις απόψεις μας. Είμαστε μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, έτσι ίσως νομίζουμε. Άλλη εποχή αυτή! Μα που ζεις; Μαθαίνουμε τόσα πολλά με την πληροφόρηση που έχουμε στο διαδίκτυο, μάθαμε να ζούμε και με τις εικόνες που δημιουργούμε κάθε λεπτό τόσο εύκολα, που αναρωτιέμαι αν έχουμε χάσει την αίσθηση της γνησιότητας, του αυθορμητισμού, της χαράς. Πόσο κόπο κάναμε κάποτε για να χαρούμε και να καμαρώσουμε ένα αποτέλεσμα που αυτή την εποχή με κάποιο πρόγραμμα θα το έχουμε σε λίγα λεπτά. Εύκολα και γρήγορα, σαν ένα στιγμιαίο καφέ που σταματάμε να πάρουμε στο δρόμο μας. Που είναι η ζωή; Που είναι η χαρά που περιμένουμε να αισθανθούμε μέσα μας. Ζούμε; Χαιρόμαστε; 

Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όπως θα θέλαμε; η μήπως η "ελευθερία μας" είναι κρυμμένη πίσω από αυτές τις ψεύτικες εικόνες της χαράς που δεν την αντλούμε από κάπου που θέλουμε, αλλά εύκολα, στιγμιαία μας προσφέρονται. Αγκαλιαζόμαστε για να φωτογραφηθούμε και την άλλη στιγμή χανόμαστε, τόσα που έχουμε όλοι να κάνουμε! Τελικά, η ζωή μας έγινε τόσο εύκολη, η ενημέρωσή μας τόσο απλή, ένα κλικ και έχουμε στα χέρια μας ότι θέλουμε. Κι όμως, υπάρχει ένα φιλαράκι κοντά μας όταν χρειαστούμε ένα χέρι να κρατήσουμε; Υπάρχει μια ανθρώπινη επαφή, μια αγκαλιά ζεστή όταν τη ζητήσουμε; Νομίζω πως θα στείλουμε κάποιο μήνυμα τελικά εκεί που νομίζουμε πως έχουμε, αν φυσικά το διαβάσει και μας απαντήσει, αν δεν είναι απασχολημένος-η με ότι καταπιάνεται. Τελικά, έχουμε μια αληθινή συντροφιά, δυο λέξεις, ένα καφεδάκι να πιούμε παρέα με κάποιον που μπορούμε να μοιραστούμε αυτά που νοιώθουμε; Υπάρχει αυτό το φιλαράκι άραγε; ή μήπως χάθηκε στη γρήγορη και αποτελεσματική εποχή μας που μας δίνει τόσα πολλά, αλλά μας αφαιρεί και άλλα τόσα.

Στην Παγκόσμια Ημέρα της φιλίας