~ΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ~

Πολλές στιγμές αφήνομαι, κάθομαι σε μια άκρη σαν να αποτραβιέμαι μελαγχολικά από ότι διαδραματίζεται, όχι δεν απογοητεύομαι από κάτι, απλά δεν συμμετέχω. Αν με ρωτήσεις το γιατί θα σου πω δεν γνωρίζω, κάτι μέσα μου με διώχνει από τις καταστάσεις, συνειδητοποιώντας πια τη ζωή με τα χρόνια που έζησα, κατάλαβα πως όλα είναι αποτέλεσμα δικό μας, της σκέψης μας. Το περιεχόμενο της σκέψης και της καρδιάς μας. Συνειδητοποίησα επίσης πόσα σκουπίδια μαζεύουμε εσωτερικά, με πόσα άχρηστα πράγματα γεμίζουμε τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, όχι μόνο άχρηστα για μας, αλλά και για τους γύρω μας, ένα παιχνίδι στημένο καλά, πολλών ετών που παίζεται διαρκώς, αλλά μόνο που αλλάζουν τα πρόσωπα, οι ίδιες καταστάσεις μεταφέρουν τα ίδια "στοιχεία" τα ίδια μαθήματα που παίρνουμε παίζοντας σε αυτόν τον ιδιαίτερο "θίασο" που ίσως τον επιλέξαμε, ίσως και όχι, απλά συνεχίζουμε να αναπαράγουμε το ίδιο μοτίβο με τις ίδιες θέσεις, τα ίδια ιδεώδη, μοιάζουν όλα σαν να συντηρούμε αυτή τη "ζωή" αυτό το οικοδόμημα, εμείς οι ίδιοι, φέρνοντας διαρκώς το ίδιο αποτέλεσμα με τις ίδιες τοποθετήσεις. Κι όμως. όλα αυτά γίνονται μέχρι να καταλάβουμε και να αισθανθούμε αυτή την ψεύτικη εικόνα που προβάλλεται στα μάτια μας και υποκύπτουμε αναγκαστικά στη δική της πραγματικότητα μέχρι να "ξυπνήσουμε" και να αντιληφθούμε πόσα ανούσια πράγματα κάνουμε, πόσο παρασυρόμαστε από ανθρώπους, θέσεις, καταστάσεις, μέχρι να αισθανθούμε πως κάτι δεν πάει καλά και να ζητήσουμε την ουσία, που υπάρχει, αν υπάρχει τελικά, όμως αυτή την ουσία πρέπει να την αναζητήσουμε τελικά όχι γύρω μας, αλλά μέσα μας.

Όταν πλησιάζουν γιορτές, οι στιγμές γεμίζουν από σκέψεις ιδέες, ψώνια, αγορές, διασκέδαση, από παιδικές φωνούλες, αυτές οι φωνούλες πραγματικά μοιάζουν σαν μικρές καμπανούλες που ξυπνούν τις περιοχές με τα καλέσματά τους, οι άνθρωποι στολίζουν τα σπίτια τους, παρά τις οικονομικές δυσκολίες αν υπάρχουν, κάνουν ότι μπορούν για να γιορτάσουν, να χαρούν, να ξεφύγουν από "κάτι" ίσως από την καθημερινότητα, ίσως από τις έννοιες και τις υποχρεώσεις. Ίσως από τον ίδιο τον εαυτό τους, ναι τώρα που το σκέφτομαι, αυτόν προσπαθούν να αποφύγουν! Θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα, ίσως αυτό που κάνουν για έναν καφέ, ένα ποτό, έναν περίπατο, μια βόλτα, tι είναι αλήθεια περισσότερο η ζωή μας, από αυτή τη "βόλτα;" 

Η προσπάθειά μας να την "ντύσουμε" με στολίδια, είναι πραγματικά συγκινητική! Αντέχουμε οι άνθρωποι, αντέχουμε σκέφτομαι, αλλά και πόση δύναμη έχουμε μέσα μας! Εκείνη μας δείχνει διαρκώς τι την πονά, βγάζοντάς μας όλο τον εαυτό μας, "ξεμπροστιάζοντάς μας" από τα πάθη μας, από το εγώ μας, το ατελείωτα κουραστικό μας "εγώ" και εμείς συνεχίζουμε τα ίδια μέχρι να έρθει η στιγμή που είπα πριν, να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πραγματικά πως αυτό που "ζούμε" , αυτό πραγματικά είναι το "διάλειμμα" που ζητάμε και όχι αυτό που κάνουμε για έναν "καφέ", ή τη βόλτα, αλλά η ίδια η ζωή μας είναι ένα διάλειμμα από την Χαρά που υπάρχει μέσα μας και μας περιμένει, στέλνει μικρές αμυδρές εικόνες μόνο στα όνειρά μας, μικρούς ανεπαίσθητους ήχους από το θρόισμα των φύλλων από τα τεράστια δέντρα, αυτά τα αιωνόβια δέντρα που μιλάνε με τα χρόνια τους σιωπηλά και αμετακίνητα όπως είναι, από τα φτερουγίσματα των αγγέλων που περιμένουν αυτό το ξύπνημά μας, που τελειώνοντας το "διάλειμμά μας" θα αντικρίσουμε την πραγματικότητα, την Ζωή μας! Αντέχουμε, είμαστε δυνατοί πραγματικά, πολύ δυνατοί.

Η ώρα όμως περνά και εσείς κουραστήκατε ίσως να διαβάζετε, σας αφήνω να απολαύσετε μια πανέμορφη μέρα που ξημερώνει, μια πνοή αγάπης και ομορφιάς σαλεύει στο γραπτό μου κείμενο και σας μεταφέρει αυτές τις σκέψεις που έγιναν λέξεις, μοίρασμα, συντροφιά. Εκεί, "ψηλά" υπάρχει Ένας Θεός που μας Αγαπά Ατελείωτα, μοναδικά, τέλεια, όπως και εμείς τέλειοι είμαστε, μόνο που δεν το "γνωρίζουμε" ή μάλλον, δεν θυμόμαστε αυτή την "λεπτομέρεια" μέσα σε όλα τα άλλα, τα τόσο αναγκαία και καθημερινά, ας ξυπνήσουμε λοιπόν, ξημέρωσε εξ άλλου.