~ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ~

Συνηθίζεται να λέμε: Πικρό ποτήρι ο αποχωρισμός

Ιδιαίτερα όταν "φεύγει" κάποιο πολύ νέο άτομο από τη ζωή, έτσι "άπονα και άσπλαχνα" όπως αισθανόμαστε μέσα σε πόνο, σε ένα ξαφνικό γεγονός που χτυπά την πόρτα μας και τότε μοιάζει σαν ένα χαστούκι δυνατό της ίδιας της ζωής, της ίδιας της μοίρας που μοιράζει με αυτή την απονιά που χαρακτήρισα πριν, τα χαρτιά της, χωρίς να τη νοιάζει τι πόνο θα προκαλέσει, σε τι θλίψη θα βυθίσει τους ανθρώπους που χάνουν ένα πλάσμα δικό τους, κυρίως αυτούς που το αγγελούδι τους "φεύγει" ξαφνικά για έναν άλλο ορίζοντα, έναν άλλο Ουρανό..... Εκεί που πηγαίνει όμως αυτό το πλάσμα παραμένει "κοντά" στους δικούς του ανθρώπους, γεύεται την πίκρα τους και θέλει να αγκαλιάσει αυτούς που πονάνε, σκεφτείτε λίγο, οι πόνοι των ψυχών που το αποχωρίζονται είναι τόσο μεγάλοι, που να προσπαθεί κι αυτό να καταλάβει, να συνέλθει από το ταξίδι του στην "επάνω χώρα" να καταλάβει που βρίσκεται, τώρα είναι σε ένα άλλο μονοπάτι, η ζωή του άλλαξε κι όμως, η θλίψη των δικών του, η οικογένεια που το "έχασε" πονά, σε τέτοιο βαθμό που οι άγγελοι έρχονται κοντά σε αυτό το πλάσμα και το παρηγορούν για αυτά που βλέπει, αυτά που αισθάνονται οι άλλοι και εκείνο πονάει, δεν μπορεί να τρέξει στην αγκαλιά τους, πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι που ξεκίνησε και είναι δύσκολο μέχρι να αφεθεί σε αυτούς τους αγγέλους, σε αυτές τις Φωτεινές οντότητες όλο αγάπη που το περιβάλλουν στοργικά...Αναρωτιέμαι κάποιες στιγμές αν έχει χρώμα ο πόνος, αν έχει ηλικία, αν έχει λησμονιά κυρίως από τον επίγειο κόσμο που βρισκόμαστε όλοι περαστικοί, όλοι "ενοικιαστές" αυτού του χώρου που όσα κι αν πληρώνουμε για τη διαμονή μας, τα χρέη μας δεν σβήνονται, τουλάχιστον με την υλική μας δύναμη! Μόνο με την Αγάπη, με την αποδοχή όλων όσων ζούμε, με την συνειδητοποίηση της πρόσκαιρης παρουσίας μας εδώ και όσων ζούμε, ίσως οδυνηρά, ίσως όχι , τι σημασία έχει; Τα συμβόλαια διαφέρουν ξέρετε.

Θέλω να πω σε αυτές τις πονεμένες υπάρξεις που θρηνούν για το πλάσμα τους, να το αποδεσμεύσουν όσο μπορούν από αυτή τη θλίψη που τύλιξε άπονα την καρδιά τους, να το εμπιστευτούν στη Χάρη του Ουράνιου Κόσμου που το αγκάλιασε και το προσέχει τρυφερά, στέλνοντας αγάπη γιατί πραγματικά την χρειάζονται για να βλέπουν το Φως στο μονοπάτι τους και Ευγνωμοσύνη που το έφεραν στη ζωή, το πολύτιμο αυτό πλάσμα που τώρα ζει στο Φως και στην Αλήθεια και είναι ένας άγγελος στη χώρα που κλήθηκε να ζήσει και από αυτή τη χώρα να συνοδεύει όσους είναι "μακριά" του με Αγάπη και χαρά όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι καλά, όταν δεν υπάρχει το "γιατί σε μένα" που γίνεται μια κραυγή πόνου εκείνη την ώρα τόσο δυνατή, που φτάνει σε αυτό το πλάσμα που προσπαθεί να καταλάβει ακόμα κι εκείνο το "πως και το γιατί "άλλαξε η ζωή του.

Η θλίψη δεν έχει λόγια, μόνο αποδοχή, μόνο πίστη στο θεϊκό σχέδιο που για τους δικούς του λόγους ενεργεί, με τη Δικαιοσύνη που μόνο Εκείνο γνωρίζει και αυτό, γιατί ποιος αντέχει πραγματικά να γνωρίζει την αλήθεια; 

Αλήθεια, ποιος;