ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

Από την αρχή το είδες το σημάδι, το πρόσεξες αλλά το προσπέρασες...

Είπες, δεν πειράζει και έκανες πως δεν το κατάλαβες, πως δεν υπήρχε, εξ΄ άλλου, ήταν τόσο όμορφος! Έμοιαζε κάθε του βλέμμα να σε διαπερνά φτάνοντας στο βάθος του εαυτού σου και εκεί να κατασταλάζει σαν τη βροχή όταν φιλά το διψασμένο χώμα. Κάθε του κίνηση ήταν σαν μια υποδοχή της ψυχής σου στους δικούς του κόσμους, τους απάτητους αλλά και τόσο επιθυμητούς! Η ύπαρξή σου έδειχνε πως περίμενε αυτή την συνάντηση, η καρδιά σου χτυπούσε χωρίς να γνωρίζει πραγματικά τον χτύπο της, πριν τον γνωρίσεις...Που ήσουν αλήθεια, ζούσες; Περπατάς ζαλισμένη από το κύμα των συναισθημάτων που αναβλύζουν από το εσωτερικό σου. Που ήταν κρυμμένες αυτές οι αισθήσεις; Μιλούσες μόνη σου, κοιτάζοντας με κλεφτές ματιές το πρόσωπό του, σαν να μην πίστευες πως όλο αυτό είναι αληθινό, όμως, δεν είδες, δεν πρόσεξες, δεν άφησες ελεύθερη τη λογική σου, την αιχμαλώτισες πίσω από τα συναισθήματα, πίσω από το τρελό χτυποκάρδι, μα τι είσαι πια; Μια έφηβη; 

Μιλάς μόνη σου αναλογιζόμενη το σοκ της "προδοσίας", από τη σχέση που "νόμιζες" πως είχες μαζί του. Το σοκ ενός χωρισμού που έμοιαζε σαν ελεύθερη πτώση, εσύ αμύητη στα ψηλά σημεία του Ουρανού της καρδιάς σου, αισθάνεσαι πως τσακίστηκες και αναζητάς τα κομμάτια σου στο έδαφος.-Τι σημασία έχει τώρα; Τι με κοιτάζεις; Στέκεσαι εκεί σαν δικαστής της καρδιάς μου! Πονάω να ξέρεις, γκρεμίζεται ο κόσμος μου, το όνειρό μου, η καρδιά μου στάζει αίμα και εσύ με κρίνεις αυστηρά, με πληγώνεις έτσι όπως με κοιτάζεις σαν να λες σου τα ΄λεγα εγώ αλλά εσύ δεν άκουγες...

Ωραία λοιπόν! Δεν άκουγα και τώρα φύγε, φύγε από μπροστά μου, από το μυαλό μου, από τη σκέψη μου...

Στο ραντεβού με τον χρόνο δεν μπορείς να αντισταθείς, στις συνεννοήσεις των ψυχών δεν μπορείς να εναντιωθείς, κοίταξε το ρολόι του χρόνου...Ήταν η στιγμή για να συμβεί, το περίμενες, το γνώριζες, βαθιά μέσα σου το γνώριζες, αλλά δεν θυμόσουν...Μην αγαναχτείς, μην υποφέρεις, ο χρόνος κλείνει τα βιβλία του μαζί σου, να χαίρεσαι! Να χαίρεσαι για το μάθημα που πήρες, που σου έδωσε η ζωή, ο εαυτός σου, γιατί "αυτός" ήταν το εγώ σου, η εικόνα σου. Γκρέμισέ την πια, αυτό ήθελες μέσα σου, ένα είδωλο, μια ψευδαίσθηση, ένα σύννεφο που ενώ έφερε την καταιγίδα, σου δείχνει τον υπέροχο Ήλιο της γνώσης του εαυτού σου, η ζωή είναι με το μέρος σου, η ίδια η ζωή σου καταργεί το "ψεύτικο" για να σε οδηγήσει στο Αληθινό, στην ίδια την Αλήθεια σου....

Μην πονάς λοιπόν, αγκάλιασε τη θλίψη σου και πες της "Ευχαριστώ" γιατί το πόσο σε ωφέλησε αυτή η εμπειρία με τον καιρό θα καταλάβεις περισσότερο, όταν η καταιγίδα σταματήσει αυτός ο υπέροχος Ήλιος θα ζεστάνει την παγωμένη σου ψυχή...

*Αφιερωμένο σε σένα που έκρυψες το δάκρυ σου πίσω από τις λαμπερές στιγμές αυτών των ημερών.