ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑ

Οι μικρές νιφάδες του χιονιού, άρχισαν να διαγράφουν κύκλους στην ατμόσφαιρα την ώρα που ο αέρας φυσούσε αρκετά. Έμοιαζε να τις ξεσηκώνει  και να τις προετοιμάζει για μεγαλύτερο στροβίλισμα έχοντας όλη την διάθεση για ξεσηκωμό...

Το βραδάκι έφτασε παρέα με το κρύο που γίνεται πιο τσουχτερό όσο περνά η ώρα. Πίσω από το τζάμι μοιάζει ο δρόμος εκεί έξω να ετοιμάζει μια μικρή παράσταση, της οποίας οι θεατρίνοι είναι ολόλευκα ντυμένοι και χαρούμενοι, το σκηνικό είναι πανέμορφο και γίνεται ονειρικό στα φώτα της περιοχής..."Δεν σε φοβάμαι Χειμώνα" επανέλαβα, όσο κι αν φαίνεσαι απειλητικός. Έχω ζεστασιά στην ψυχή μου. Δεν με ενοχλεί η παρουσία σου, μπορεί να μας τρομάζεις αλλά δεν με εντυπωσιάζεις να ξέρεις! Στην καρδιά μου έχω Καλοκαίρι κι ας είναι Γενάρης. 

Τότε πλησιάζοντας μια μικρή νιφάδα κόλλησε στο τζάμι με παράπονο, "δεν χαίρεσαι που με βλέπεις ;"

Χαίρομαι της απάντησα, μόνο που μερικές φορές ο Χειμώνας μοιάζει απειλητικός, αλλά μόνο για να τονίσει την παρουσία του όπως έχω καταλάβει πως θέλει! Όταν η καρδιά είναι ζεστή όλα γύρω είναι ήρεμα και ζεστά, ακόμα και στη μεγαλύτερη χιονοθύελλα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί Η ζεστασιά της καρδιάς φτάνει και περισσεύει...Δεν με τρομάζει λοιπόν! 

Η μικρή νιφάδα γλίστρησε σιγά σιγά πέφτοντας στο έδαφος, τουλάχιστον είχε προσπαθήσει...

Ο γέρο Χιονιάς συνέχιζε τον δρόμο του, προχώρησε αφήνοντας την Πόλη, όπως και τις καρδιές των ανθρώπων....

Κι εκείνες κατάλαβαν...