ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ, ΤΙ ΑΛΛΟ;
Χαμογελάμε
Ακόμα κι αν γνωρίζουμε τα λάθη μας, ακόμα κι αν βλέπουμε πιο εύκολα το «λάθος των άλλων»
Χαμογελάμε
ακόμα κι αν η ζωή μας ταλαιπωρεί όπως συνήθως λέμε, ξεχνώντας πως εμείς ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας
περισσότερο από εκείνη.
Χαμογελάμε
Ακόμα κι αν νομίζουμε πως είμαστε σπουδαίοι και αξιοπρόσεχτοι μέσα στην κοινωνία,
πως αξίζουμε τον θαυμασμό των άλλων, άσχετα αν τον έχουμε, ή τον αξίζουμε πραγματικά.
Χαμογελάμε
και παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων ανθρώπων αποφεύγοντας να παρακολουθήσουμε την δική μας
που μοιάζει σαν να μας αποφεύγει μερικές στιγμές…
Χαμογελάμε
και αφήνουμε τη ζωή να μας οδηγήσει όπου πηγαίνει, ξεχνώντας την ελεύθερη βούληση για όλα
και για την δική μας ζωή…
Χαμογελάμε,
ακόμα κι αν μας σκουντήσει κάποιος κατά λάθος στο δρόμο και εμείς σταματάμε και τον «στολίζουμε»
με τόσα επίθετα που δεν θα θέλαμε να ακούσουμε ούτε εμείς..
Χαμογελάμε
κι ας είμαστε έξω φρενών με όλους με όλα, "ζωή είναι αυτή;
Και οι πολιτικοί, τι παριστάνουν; Βαρεθήκαμε πια!
Έχουμε κράτος ή δεν έχουμε; "Χαμογελάμε γιατί τα ερωτηματικά είναι ατελείωτα.
Ακόμα κι αν η κακοποίηση εκδηλώνεται σε όλες τις μορφές της, ακόμα κι αν με μανία μας πολεμούν τα σκοτάδια που θέλουν να κρύψουν τον ήλιο μας.
Χαμογελάμε,
ακόμα κι αν πρέπει να μάθουμε καινούργιες λέξεις στο λεξιλόγιό μας για να μην μας πουν πως είμαστε «εκτός εποχής», για να μην μας πουν πως δεν «αποδεχόμαστε» τους άλλους όπως είναι-άσχετα αν δεν είμαστε σύμφωνοι με όλα.
Χαμογελάμε
γιατί πρέπει να ξεχάσουμε πως σε κάποιους αρέσει το σκοτάδι, τι να πούμε;
Μιλάμε για το Φως και προσπαθούμε να φωτίσουμε και την δική μας ψυχή.
Χαμογελάμε
κι ας μην ξέρουμε «που πηγαίνει αυτός ο κόσμος αλήθεια» και αναρωτιόμαστε καθημερινά…
Χαμογελάμε
γιατί σε κάθε ξημέρωμα βγαίνει ο Ήλιος και μας φωτίζει, ακόμα κι αν εμείς περπατάμε παρέα με τις σκιές.
Χαμογελάμε
ακόμα κι αν οι τελευταίοι φίλοι που μας έμειναν μας δείχνουν τις σκιές του εαυτού μας, ακόμα κι αν ευγενικά μας προετοιμάζουν και για την δική τους αποχώρηση από τη ζωή μας!
Χαμογελάμε
γιατί είναι η Ζωή που συνεχίζει το μονοπάτι της, όχι εμείς, δεν φταίμε ποτέ εμείς, εμείς, απλά :
Χαμογελάμε, για να μην ξεχάσουμε πως είμαστε Άγγελοι που ξεχαστήκαμε σε ανθρώπινα σώματα,
Χαμογελάμε λοιπόν, γιατί έτσι πρέπει, γιατί; Γιατί έτσι είμαστε πιο ωραίοι!
Απλά.