ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ Μ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Η Νύχτα στάθηκε ψηλά, πάνω από το Φεγγάρι.

Οι ώρες άρχισαν να κυλούν αργά,

θαρρώ χωρίς να θέλουν να φτάσουν στα "δύσκολα "...

Εκεί που ο χρόνος ξεψυχά μέσα στο βάρος το πικρό,

της ανθρώπινης θέλησης. Του μίσους η εκδίκηση

δεν ταίριαζε στη Νύχτα.

Τότε Εκείνη, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της,

έτοιμη να αντιμετωπίσει τα θεριά των ανθρώπων.

Αύριο, ίσως αύριο κάτι να αλλάξει,

η Νύχτα με το κεφάλι ψηλά προχώρησε με θάρρος

για το ξημέρωμα.

Ίσως, ίσως σκέφτηκε το Φεγγάρι

και την κοίταξε κι εκείνο πικραμένο.

Αλήθεια, πόσο λίγο άνθρωπε εκτιμάς;

Πόσο λίγο αισθάνεσαι το Φως μου;

Για σένα ανατέλλω την αυγή, για σένα κλείνω

γλυκά του ανθούς μου, στο μεταξένιο δείλι.

Για σένα ανθίζω, για σένα τραγουδώ,

στα σύννεφα σε πάω.

Δεν το κατάλαβες ποτέ; Είμαι εγώ που σου μιλώ,

που σου γράφω γιατί σε αγαπάω.

Αλήθεια, στάζει ποτέ αίμα η καρδιά

όταν γελά στον ήλιο;

Φάρμακο είναι τότε και παρηγοριά

το Φως του όταν σε αγγίξει.

Πες άνθρωπε "σε αγαπώ" και τότε ολάκερη

η ψυχή του Κόσμου θα ανθίσει.

#Πικρέςαναμνήσεις

Η Προδοσία, ή το Τέλος; 

Λες κάποιες φορές, πως να ξεχάσεις;

Πως να λησμονήσεις κάθε λύπη,

κάθε πόνο που σου προκάλεσαν οι "άλλοι".

Οι φίλοι και αδελφοί; Μα, αυτή πληγώνουν περισσότερο...

Δεν βαριέσαι, ποτέ δεν αφέθηκα να πιστέψω στη γνησιότητα των συναισθημάτων τους. 

Πάντοτε απαντούσα σε εκείνους που μου έλεγαν 

"ξέρεις, εγώ σε αγαπώ" λέγοντάς τους: "Η ζωή θα το δείξει".

Με κοίταζαν περίεργα, όμως εγώ μέσα μου "ένοιωθα" 

πως προδίδουν οι άνθρωποι, προδίδουν οι "φίλοι"

Κάτι σαν καμπανάκι χτυπούσε εκείνο το στιγμιότυπο που ζούσα μαζί τους, 

ακούγοντας τους να μου λένε πως με αγαπούν, 

ακόμα κι αν ένοιωθα το ίδιο, σώπαινα.

Τι νόημα είχε να μιλήσω; Αφού έτσι κι αλλιώς είναι μικρές οι ανθρώπινες αγάπες, 

κάποτε καταλήγει κανείς εκεί, αργά η γρήγορα.

Αναρωτιέμαι όμως τι "πονάει" περισσότερο τελικά;

Ότι οι φίλοι, η οι αγαπημένοι "προδίδουν" τη φιλία τους;

Η μήπως, γιατί έτσι χάνεται η φιλία, η αγάπη, η σχέση ίσως, για πάντα;

Τι πονάει περισσότερο άραγε;

Η προδοσία; ή ο αποχωρισμός που περιέχει πάντοτε ένα "Τέλος",

το όποιο Τέλος;

#Πικρέςαναμνήσεις

Μην κατηγορείτε την Άνοιξη.

Δεν φταίει ποτέ η Άνοιξη, φταίνε οι Χειμώνες στις καρδιές των ανθρώπων.

Φταίει το χιόνι που δεν έλιωσε.

Φταίει ο Χιονιάς της ψυχής, που γίνεται Φονιάς, αμείλικτος και αλύγιστος, 

εκεί που η Άνοιξη θέλει να ανθίσει.

Ποτέ δεν χορταίνεις θάνατε.

Τρέφεσαι από την αδικία πιο πολύ από το κάθε τι, Αυτή σαν να σε ξεσηκώνει, "δικιά μου είναι η ώρα" λες, Ναι κι Εκείνος ακόμα είπε: "Η ώρα των σκιών" Μοιάζει καμπάνα πένθιμη η ώρα όταν σημαίνει Οσφραίνεσαι θάνατε το χάος των ψυχών.

Στο σταυροδρόμι η απόφαση αναμένει. Το δίκιο δεν το εκτιμά, Σαν άλλη σκιά που κουβαλά στη πλάτη της ένα βάρος μοιάζει η ψυχή, μα που να ξεκουράσει το φορτίο;

Βαριά η ανάσα, κοφτή, σαν ένα σφύριγμα φιδιού οι αποφάσεις αυτών, που δήμιους ονόμασαν εαυτούς, παίρνονται μέσα στη νύχτα, Μην έρθει το ξημέρωμα και τρομάξει ο ήλιος, μην πει η Ανατολή: "Δικό μου πλάσμα είναι τούτο" κρυφά και δόλια, σαν τη προδοσία, σαν τον προδότη της χαράς, προδότη του ελέους. Ποτέ δεν χορταίνεις θάνατε.

#Πικρέςαναμνήσεις

Μετά την προδοσία.
Και τώρα, τι;
Μια άβυσσος φαρμακερή απλώνεται μπροστά σου.
Πες μου, που πηγαίνεις;
Τι προσδοκάς;
Για που τραβά ο λογισμός σου;
Πρόδωσες την ίδια την ψυχή σου, άνοιξες δίαυλο επικίνδυνο και ζοφερό, θυσίασες την ίδια την ζωή σου, γιατί;
Είναι για σένα άραγε το χρήμα τόσο σημαντικό, ώστε για αυτό να θυσιάσεις την ψυχή σου; Φάνηκε λοιπόν αυτό πιο δυνατό από την Αγάπη;
🕊
Όμως Εκείνη είναι ζωντανή και θα το αποδείξει...
Ο θάνατος βλέπεις ξεγελάστηκε πολύ, έκλεισε τώρα η συμφωνία.
πήρε αυτό που γύρεψε από τη Ζωή και προχωρά, προχωρά πιο κάτω, για να νικηθεί, από αυτό που στη συνέχεια θα φανεί, την Κυριαρχία...
Κλείσανε τα συμβόλαια εδώ, πάρθηκαν οι αποφάσεις.
Είναι η Ζωή πιο Δυνατή και οδηγεί σε άλλες Διαστάσεις.

Μια Αναγέννηση πλησιάζει τρυφερά.

Τι όμορφα που αρχίζει η Ζωή από την Αρχή

Μοιάζουν να έχουν συνεννοηθεί κρυφά όλες οι πλευρές της.

Σαν βγαίνει ο Ήλιος το πρωί με καινούργια αστραφτερή φορεσιά και λαμπερές ματιές, που μοιράζουν υποσχέσεις.

Μοιάζει σαν να κρυφοκοιτάζει και τη Γη και εκείνη να γλυκαίνει την ψυχή του.

Όλα σε τέλεια αρμονία και ομορφιά.

Σαν χάδι που θωπεύει τη ζωή και Εκείνη κεντά με χρυσαφί, 

το χρώμα που αγαπά, κάτω από την πολύτιμη του Ουρανού, γαλάζια δωρεά του.