ΑΠΟ ΤΙΣ ~ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ~

Υπήρχε πάντα ένα μέρος που ήταν για μένα κάτι σαν καταφύγιο από τις ποικίλες ενέργειες των ανθρώπων που δεχόμουν, ως ευαίσθητη ψυχή μέσα σε έναν χαώδη κόσμο, όπως εγώ τον ένοιωθα, ήταν αναγκαία μια μικρή απόδραση. Μια ανάσα, όπως έλεγα μέσα μου για να πάρω λίγη δύναμη και να εμπνευστώ τη ζωή, όχι όπως ήταν η όπως είναι, αλλά όπως εγώ θα την ήθελα. Η αλλαγή του καιρού, η συννεφιά μέσα στο καλοκαίρι που χρειάστηκε κι αυτό ένα μικρό διάλειμμα, ήταν η καλύτερη στιγμή για να καλωσορίσω με έναν περίπατο στην εξοχή, την λυτρωτική για μένα ομορφιά της φύσης που άνοιγε το βιβλίο με τις εικόνες, σαν έμπειρος καλλιτέχνης μπροστά στα μάτια μου. Η ομορφιά της πάντα μου έκοβε την ανάσα και προσπαθούσα να πάρω όση μπορούσα, να φυλακίσω αν ήταν εφικτό την ατελείωτη ενέργειά της, την απαλή επιρροή στη ψυχή μου. Καθώς με άγγιζε όσο περπατούσα στους δικούς της χώρους, την αισθανόμουν σαν την νεράιδα που μάγευε όσους την θαύμαζαν...

Στη συννεφιά του καιρού αισθανόμουν πάντοτε ένα γλυκό κάλεσμα να πάω κοντά της, να ενωθώ μαζί της, να αφουγκραστώ τα μυστικά του Ουρανού που της εμπιστευόταν εκείνες τις στιγμές, κάνοντας της σιωπηλά νοήματα για να συμβαδίσουν μετά το απέραντο γαλάζιο του καλοκαιριού. Ίσως να συμφωνούσαν μαζί για λίγη ξεκούραση και στην εξέλιξη αυτή, η βροχή έπεφτε στη Γη για να σφραγίσει τη συμφωνία τους. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, ήταν το δώρο που αισθανόμουν για την αναμονή του ξεσπάσματος του καιρού. Η βροχή ήταν το ιδανικό σκηνικό για να φτιάξω μέσα στη ψυχή μου, αλλά και γύρω μου, αυτό που ήθελα. Η βροχή είναι η έμπνευσή μου και ο χώρος της συγγραφής μου έχει πολλά να περιγράψει γύρω από τις εκφράσεις της, γύρω από τα νοήματα που περνά με τον δικό της τρόπο, τους μυστικούς κώδικες που χρησιμοποιεί η φύση για να μας μιλήσει, να μας αγγίξει τη ψυχή και να μας αφυπνίσει στην ομορφιά της, τα μυστικά της θέλει να τα σεβαστούμε και να την προσεγγίζουμε με Αγάπη και ευγνωμοσύνη για την προσφορά της, για τα γλυκά της ψιθυρίσματα στο θρόισμα των πεύκων, καθώς αφηγούνται στους ανθρώπους με ανοιχτή διάθεση, σιωπηλά μαθήματα ζωής και προσφοράς.

Η βροχή και αυτό το πρωινό μου ψιθύρισε: Σε περιμένω. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξα την μικρή πορτούλα των αναμνήσεων και έτρεξα κοντά της .

Απόσπασμα από το βιβλίο που θα εκδοθεί προσεχώς.