ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΩ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΜΑΙ
Ο εαυτός μου, ο πληγωμένος εαυτός μου...
Οι αδυναμίες του, αυτές που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω και τις έκρυψα μέσα μου
σαν πικρό κατακάθι να βαραίνει το εσωτερικό μου.
Γίνανε με τα χρόνια, με τον καιρό, φίδια με δηλητήριο έτοιμο να απλωθεί στη πρώτη ευκαιρία
στο πρώτο λάθος του άλλου, του τυχαίου, του περαστικού, του δικού μου ανθρώπου...
Η αγωνία να το σκεπάσω, να το καλύψω .Να μην φαίνεται, να μην το μάθει κανείς, Κανείς
Ούτε εγώ να το θυμάμαι, να προσποιηθώ πως δε υπάρχει
να το ξεχάσω τόσο πολύ, που θα ξεγελάσω και τον εαυτό μου και θα τον πείσω πως δεν υπάρχει...
Ένα όνειρο κακό που πέρασε θα πω πως ήταν, ένας εφιάλτης που ξέφυγε από τον κόσμο των σκιών
και εγώ είμαι στο Φως, ενώ αυτός είναι στο σκοτάδι.
Φυσικά, έτσι δεν θα τον βλέπω, το πιο σημαντικό απ΄΄ όλα, δεν θα τον βλέπει κανείς!
"Αφού εγώ δεν μπορούσα να το αντικρίσω, να μην τα αντικρίσουν οι άλλοι..."
Οι άλλοι, έχουν τόσα ελαττώματα που θυμάμαι και το παραμικρό, μα πόσο υπέφερα!
Μου έκαναν πολλά, με βασάνισαν, με ξεγέλασαν, γελούσαν εις βάρος μου τόσες φορές
Θεέ μου! Αδύνατον να ξεχάσω, αδύνατον να το ξεπεράσω.
Πικρό ποτήρι η ζωή μου, πως άντεξα; Πως αντέχω;
Πως αντέχω όλη μου τη Ζωή να τρέχω να γλυτώσω από τους άλλους;
Πως αντέχω να κρύβω μέσα μου τόσο πόνο;
Δεν αντέχω άλλο! Γιατί υποφέρω τόσο πολύ;
Σαν να με πλησιάζει ένα κακό που δεν ξέρω από που έρχεται και που πηγαίνει...
Τι θέλει από μένα; Υποφέρω
Υποφέρω περισσότερο γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί αισθάνομαι έτσι
γιατί δεν μπορώ να αισθανθώ ευτυχία πραγματική, θέλω να καταλάβω γιατί το βάρος αυτό δεν με αφήνει...
Γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά που πέρασα
ότι κακό έγινε σε μένα από τους ανθρώπους...
Υπάρχει μέσα μου, τόσο ζωντανό, ένα βάσανο που με παιδεύει, δεν το θέλω, θέλω να απαλλαχτώ...
Τι να κάνω; Είμαι σε απόγνωση..
Μήπως, αν αφήσω τον εαυτό μου να αισθανθεί αγάπη για τους άλλους,
γνωρίζω πως αυτό πρέπει, δυσκολεύομαι, αλλά θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
Δεν θέλω να αισθάνομαι αρνητικά για κανέναν άνθρωπο.. ..
-Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο, "δεν θέλω αυτό το συναίσθημα πια"
Απελευθερώνω τον εαυτό μου
Απελευθερώνω τους άλλους ανθρώπους, πως δεν το κατάλαβα μέχρι τώρα;
Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου, πόνεσα τόσο πολύ, όμως δεν πειράζει, κάνουμε λάθη οι άνθρωποι όλοι
και εγώ δεν έκανα; Θυμάμαι...Πόσα θυμάμαι.."
Απελευθερώνω όλες τις ψυχές αυτές που "κρατούσα" μέσα μου τόσο καιρό, τόσα χρόνια..
Πως άντεξα; Πως έβλεπα τον Ήλιο με τόσο σκοτάδι που κρατούσα στην καρδιά μου;
Αισθάνομαι να βγαίνει ο ήλιος ξανά στη ζωή μου!
Αισθάνομαι πως θα πετάξω...Θεέ μου! Είμαι Ελεύθερη.
Τι περίεργο, τώρα το καταλαβαίνω το γιατί υπέφερα τόσο πολύ..
Δεν άντεχα να αντικρύσω Εμένα...