~Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ~
Μην κοιτάζεις!
Άντεξε!
Πονάς, γύρω σου φωτιές και μαύροι καπνοί έζωσαν τα πάντα.
Μην κοιτάζεις,
Είναι τα παράπονα της Μητέρας που ξεσπούν,
είναι η ώρα να δείξει στα παιδιά της τι έκαναν,
τι έχουν στην ψυχή τους.
Σκοτάδι γίνεται το Φως κι ας είναι μεσημέρι.
Δεν είναι η τιμωρία του θεού, μην μιλάς!
Είναι η Ψυχή της Γης που δεν αντέχει άλλο!
Φώναξε τόσες φορές, μα δεν άκουγε κανείς,
τώρα σκοτάδι γίνεται ο ήλιος
και γέρνει παραπονεμένος να κρύψει τα δάκρυά του
να μην τα βλέπει η Γη και υποφέρει πιο πολύ.
Έγινε ο Ουρανός σκούρος θλιμμένος.
Οι λάμψεις της φωτιάς ολόγυρα,
μοιάζουν σαν ένα τέρας που ξεσπά με ατελείωτη μανία
.Άντεξε!
Είναι ο πόνος της Μητέρας που φωνάζει
Δες άνθρωπε τι έχεις στην ψυχή σου!
Δεν είμαι εγώ που σε τιμωρώ,
τώρα με βλέπεις και λυπάσαι,
δεν νοιάστηκες ποτέ για την δική σου την ψυχή,
για την δική σου σκέψη
Τι διάλεξες; Πάντως όχι το Αγαθό, το τέλειο,
το Φως που σε συνόδευσε από την γέννησή σου,
Κοίταξες τις σκιές και τράβηξες σιμά τους
Τώρα άντεξε άνθρωπε, άντεξε τον εαυτό σου...
Μην βλέπεις λοιπόν τη φωτιά της "Γης"
κοίταξε την φωτιά της ίδιας της ύπαρξής σου
Εσύ και μόνο εσύ ευθύνεσαι άνθρωπε
για αυτή την καταστροφή,
αλλά και για την ψυχή σου
Εγώ, πετάω ανάλαφρη,
απαλλαγμένη από τις μαύρες σκοτεινές στιγμές,
από τις δικές σου επεμβάσεις, πετάω σε άλλη Γη,
μιας άλλης χροιάς ιδιαίτερης πολύ,
που την δική σου σκιά δεν την αντέχει
Πετώ ανάλαφρη χωρίς τα φορτία των εποχών σου, άνθρωπε.
Πηγαίνω εκεί που με αγαπούν,
με περιμένουν με χαρά γιατί ετοίμασαν τον εαυτό τους
και τώρα ζουν σε αυτή την αναμονή.
Μη μιλάς!
Τώρα μιλώ εγώ, αλλάζω μόνο!
βλέπε αυτό, κράτησέ το στο εσωτερικό σου,
δεν πεθαίνω, γιατί θάνατος δεν υπάρχει,
αλλάζω μόνο, γιατί ήρθε για μένα η εποχή
σε είχα προετοιμάσει μέσα από στόματα Αγίων
και Ψυχές που αγάπησαν το Φως,
θα αλλάξω είπα, δεν το κατάλαβες λοιπόν,
τι περίμενες; ποια αλλαγή περίμενες εσύ;
Με τόσο σκοτάδι που έκρυψες στον εαυτό σου;
Αλλάζω άνθρωπε, αλλάζω,
αν το επιθυμείς να "είμαστε μαζί"
ακολούθησε το Φως σου
Άνθρωπε.
Εικόνα¨: Sandra Carter