~ΑΝΑΓΚΑΙΟ~

Όταν απομακρύνθηκα άρχισα να καταλαβαίνω την αλήθεια

Μακριά από τις καταστάσεις που οι δολοπλοκίες της ψευδαίσθησης μου παρουσίαζε σαν αληθινές, μακριά από την "πραγματικότητα" των άλλων, αυτή που είχα συνηθίσει και μεγαλώσει μαζί της. Με την ψυχοφθόρα συντροφιά της που δεν την καταλάβαινα όσο ήμουν κοντά της. Η απομάκρυνση έγινε το φάρμακό μου, έγινε η ανάγκη μου, η αναπνοή-η δική μου αναπνοή- η βαθιά και ξεκούραστη, αυτή που μου έδινε δύναμη και καθαρό οξυγόνο! Είχα πια ανάγκη να γνωρίσω Εμένα, με οδηγούσε η Ζωή, όχι το μυαλό μου, όχι η προσωπικότητα που έχτισε η ζωή για μένα, ήθελα πια το γνήσιο, αυτό που κατείχε μυστικά και απροσπέλαστα η ψυχή μου, βαθιά και αιώνια με περίμενε κι εγώ το ονειρευόμουν, ζούσα για την Αλήθεια αλλά δεν το καταλάβαινα μέσα στους ανθρώπους, μέσα στους ψεύτικους σταθμούς που πέρασα και στους "οδηγούς" άλλων ψυχών. Ναι, άλλων! Όχι πάντως της δικής μου.

Κατάλαβα και τότε αισθάνθηκα πως οι κλειστές πόρτες που συναντούσα δεν με εμπόδιζαν όπως νόμιζα, δεν ήταν οι άτυχες στιγμές της ζωής, που με κρατούσαν πίσω από εκείνη, αλλά η ευεργεσία του Θεού που με προστάτευε, η ίδια η Αγάπη, η μια και μοναδικά Τέλεια, γιατί ότι κάνει είναι Τέλειο

Στην απομάκρυνση ανακάλυψα αυτό που ήταν πάντα μέσα μου, αλλά δεν το έβλεπα, αυτό που μου φώναζε αλλά οι φωνές των άλλων το κάλυπταν, πολλές φωνές σου λέω, της ζωής οι φωνές, οι συμβουλές των αγαπημένων ανθρώπων, ξέρεις, αυτοί που ήθελαν το καλό μου . Αυτοί που μου έλεγαν σε κάθε τι, τι θα έπρεπε να κάνω, η πως θα πρέπει να είμαι. Φυσικά ήθελαν να είμαι ευτυχισμένη, ήθελαν να έχω τα πάντα, εκτός από τον Εαυτό μου.

Εκείνος απουσίαζε τότε ακόμα και σαν ιδέα.. Με την απομάκρυνση, κατάλαβα, με γνώρισα καλύτερα, γνώρισα όμως κι εκείνους! Γνώρισα τον μικρό τους κόσμο, τις αδυναμίες τους, τα δικά τους λάθη που πρόβαλαν σε μένα, τόσο συχνά, σαν μια επανάληψη οδυνηρή. Έτσι, κατάλαβα, με τον καιρό.

Προχώρησα μέσα στο Φως που έπεφτε πάνω μου τόσο γενναιόδωρο, τόσο πλούσιο, τότε συγχώρησα απλά και προχώρησα.