ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

 Το σκέφτεσαι διαρκώς και σου είναι αδύνατο να το δεχτείς, μέσα στο μυαλό σου μοιάζει να ξεσήκωσε ένας άνεμος την ησυχία που απολάμβανες, η που νόμιζες ότι απολάμβανες. Στροβιλίζεται διαρκώς η ίδια εικόνα, μοιάζει σαν ένα φύλλο από τα δέντρα που ξέφυγε από τα κλαδιά του, σαν να μην έχει αποφασίσει αν θα μείνει στο έδαφος η θα απομακρυνθεί, σε άλλους τόπους, σε άλλα μονοπάτια, ίσως όσο πιο μακριά γίνεται από σένα. Αισθάνεσαι τον αέρα που μοιάζει σαν να μπήκε από ένα παράθυρο που ξέχασες ανοικτό πριν, ξέρεις, όταν είχε εκείνη την υπέροχη λιακάδα, την ώρα που έλαμπε ο ήλιος και σε γέμιζε ζεστασιά και λάμψη, ένας υπέροχος φανταστικός καιρός!

Τώρα τι έγινε δηλαδή; Στο μυαλό σου διαρκώς η αναστάτωση που προκλήθηκε τόσο, που ξέχασες την ήρεμη ζεστή λιακάδα, σαν να άνοιξε μια τεράστια δίνη, μια τεράστια επίσης δύναμη, ενέργεια, όπως θέλεις πες το, το ίδιο κάνει, σε ξεσηκώνει και σε αποτραβά από τα "ήρεμα πελάγη ευτυχίας" που νόμιζες πως είχες. Τι κρίμα, η ζωή σου άλλαξε τόσο πολύ, σου φέρνει θλίψη και μόνο το γιατί που ξεχειλίζει από το βάθος της ψυχής σου! Πως είναι δυνατόν ; αυτή η ερώτηση έρχεται διαρκώς στη σκέψη σου σαν ανεπιθύμητος  επισκέπτης, σαν ένας περαστικός που σε θυμάται κάπου-κάπου  περνά από το δρόμο σου βλέπεις και επιμένει να σε χαιρετήσει.. Ωχ πάλι, αυτός ;

Όμως, αυτή τη φορά, μοιάζει πιο επίμονος, πιο ενοχλητικός και παράξενα " κακός" επιμένει να σου τριγυρίζει στο μυαλό το ίδιο συναίσθημα, το τόσο δυσάρεστο συναίσθημα που μοιάζει να αδειάζει την ψυχή σου...Μοιάζει να έρχεται ξαφνικά σαν τον κλέφτη που τρύπωσε στο σπίτι σου, πως αλήθεια; δεν είχες κλείσει καλά; τι περίεργο, τόσο προσεκτική που είσαι.

Αισθάνεσαι πως πήρε πολύτιμα αντικείμενα, αξίας χρονών, αυτά τα τόσο όμορφα οικογενειακά κειμήλια, τα τόσο όμορφα δώρα που είχες, έκλεψε ότι πιο όμορφο είχες και καμάρωνες για αυτά.. Α , η αναστάτωση όσο το σκέφτεσαι γίνεται περισσότερο βασανιστική, έρχονται δάκρυα στα μάτια σου, δυσκολεύεσαι να ανασάνεις..."

Σε πλήγωσε, αυτός ο άνθρωπος που νόμιζες πως ήταν κοντά σου, του πρόσφερες τόση αγάπη. Τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα στη θύμησή του, μια πληγή αισθάνεσαι μέσα σου πως ζητά να κλείσει, να πουληθεί από το αίμα που έχασε, τόσος καιρός και ακόμα αργεί αυτή η επούλωση, διαρκώς σε ενοχλεί αυτός ο πόνος που μοιάζει σαν να σε γδέρνουν κάποια τεράστια νύχια, σαν αυτά που είχαν κάποιες μάγισσες των παραμυθιών που άκουγες μικρό παιδάκι, δίνοντάς σου και τις εικόνες στο μικρό μυαλουδάκι σου και αναρωτιόσουν:  "άραγε, τι τα ήθελαν τόσο μεγάλα νύχια οι μάγισσες. Πως μπόρεσε; πως ξεστόμισε τόσα λόγια; αφού σε αγαπούσε, έτσι έλεγε...

Αισθάνεσαι ένα δηλητήριο να πικραίνει τα χείλη σου, σαν γεύση από το χειρότερο θανατηφόρο φάρμακο, ετσι τουλάχιστον καταλαβαίνεις πως πρέπει να είναι, από το μέγεθος της πίκρας του.. Η αγάπη που αισθανόσουν ξαφνικά μετατράπηκε σε μαρτύριο, σε διαπεραστικό πόνο, ξέρει πόσο υποφέρεις ; σκέφτεσαι πως δεν καταλαβαίνει τίποτα από ότι σου προκάλεσε...

Μόνο ο εαυτός του.. Αυτός ο εαυτός του! Και εσύ πόνεσες τόσο πολύ και μετανοείς που στάθηκες δίπλα του, του έδωσες αγάπη, του έδωσες χαρά, τι κακό έκανες και σε πλήγωσε τόσο Τελικά ήταν τόσο μακριά και νόμιζες εσύ πως ήταν κοντά σου, δεν ήταν άξιος της αγάπης σου. Να μπορούσες να πάρεις πίσω ότι έδωσες, να τον χαστουκίσεις με δύναμη που θα αφήσει ίχνη στο πρόσωπό του, να υποφέρει το ίδιο. Όμως, με αυτή τη σκέψη υποφέρεις περισσότερο. Μέσα σε ένα στροβίλισμα των σκέψεων, που ξεσηκώνει σαν τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου από το έδαφος, ο άνεμος, αναρωτιέσαι τι να κάνεις...

Ξέρεις; Χαστούκισε μόνο αυτά τα συναισθήματα που έρχονται ξανά και ξανά, σαν μικρές επαναλαμβανόμενες κλήσεις, σαν αόρατες μικρές πτυχές που ανοίγουν οι διαστάσεις της ψυχής σου για να αποδεσμεύσουν τα φορτία τους...Σκέψου λίγο. Χαστούκισε ηχηρά το δηλητήριο που ποτίζει Εσένα πρώτα και απλώνεται γύρω σου, στην ενέργειά σου, στη ψυχή σου. Χαστούκισε αυτό τον τρόπο που σε πληγώνει μέσα σε ότι προκαλεί, το δηλητήριο που προσπαθεί να σε ποτίσει ο πληγωμένος εαυτός σου, στρέψε το στη σκιά του εγώ, από εκεί που προέρχεται, που δεν υπάρχει για σένα πια, αυτό το επίπεδο δεν σου αρκεί, δεν σε βοηθά καθόλου πίστεψέ με, βλάπτει τον εαυτό σου και μόνο. Χαστούκισε τον πόνο και αγκάλιασε την πληγή, ναι αυτό που σου λέω, αγκάλιασέ τη και ευχαρίστησέ τη για ότι σου προσφέρει, για ό,τι η σχέση αυτή σου πρόσφερε...

΄Άφησε την ευγνωμοσύνη να γεμίσει το εσωτερικό σου και απλά σκέψου αυτό. Είναι δυνατόν να αισθάνεσαι "δηλητήριο" μέσα από μια καρδιά-τη δική σου καρδιά, που αγαπούσε, που αγάπησε; μήπως ήταν δηλητήριο αυτό που πρόσφερες και εσύ; Μα γίνεται μια καρδιά που έχει τόση αγάπη, να έχει και δηλητήριο παράλληλα; Αν ήταν δηλητήριο η αγάπη σου,  τότε προσβάλλεις τον εαυτό σου! Έδωσες Αγάπη και χαίρεσαι τόσο για αυτό! Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το ότι αγάπησες!  Και αυτό να σε κρατήσει δυνατή, δικαιωμένη, ευτυχισμένη, αυτό είναι για σένα δύναμη και για τον "ανεπιθύμητο" επισκέπτη, τον "κλέφτη" που ήρθε  να σου αφαιρέσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει το "σπίτι σου,  τιμωρία.

Αυτό είναι το φάρμακο της πληγής που "νομίζεις" πως έχεις...