Η ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΝΕΡΑΙΔΑ 

Η μικρή νεραιδούλα ένοιωθε πάντα τόσο ασήμαντη! Μπροστά σε άλλα πλάσματα που είναι γύρω της αισθάνεται πάντα τόσο μικρή λόγω του μικρού αναστήματός της.

Ασήμαντη είμαι αρκετά, σκέφτεται με στεναχώρια...Τι κρίμα να είμαι "μικροσκοπική" σκέφτεται πάλι μελαγχολικά η μικρή νεραιδούλα... Μιλώ και δεν ακούγεται η φωνή μου, τραγουδώ και ακούγομαι σαν ψίθυρος που από μακριά  μοιάζει να έρχεται στο δάσος.

Έκλαιγε συνέχεια η μικρή νεραιδούλα, όμως στο κλάμα της αυτό συγκινήθηκαν τα πλάσματα του δάσους πολύ και έτρεξαν να  την παρηγορήσουν με λόγια όμορφα, γεμάτα αγάπη! Πραγματικά την αγαπούσαν και δεν ήθελαν να την βλέπουν να κλαίει!

Σκέψου πως δεν είσαι μόνη ούτε ασήμαντη στην όψη - μια μικρή ψυχούλα - όπως μυστικά παραπονιέσαι! Αισθάνεσαι τόσο μακριά από τους συνηθισμένους τρόπους ζωής των ανθρώπων, της είπε το γέρικο δέντρο.

Θέλεις να τους πλησιάσεις αλλά δεν μπορείς, φοβάσαι πως θα σε απορρίψουν επειδή νομίζεις ότι είσαι ασήμαντη, ασχημούλα όπως λες και διαφορετική από τους άλλους γύρω σου!

Σκέψου όμως πιο σωστά, πέρα από την όψη των πραγμάτων, τι είναι αλήθεια οι αναλογίες;  

Ποιος τις καθόρισε; Να! Για παράδειγμα τα ξωτικά έχουν και αυτά διαφορετικά χαρακτηριστικά, οι νεράιδες και αυτές έχουν διαφορετικές ιδιότητες, διαφορετικά μάτια, μαλλιά, όμως όλες είναι καλές και αγαπούν τη φύση, τους αρέσει να βοηθούν τους ανθρώπους εκεί που χρειάζονται τη βοήθειά τους και τα όμορφα τραγούδια τους...Τελικά αυτό που κάνει όμορφο ένα πλάσμα είναι η καλοσύνη του περισσότερο από την εμφάνισή του!  

Ρώτησε η μικρή νεράιδα : Δηλαδή, δεν πειράζει που είμαι μικροσκοπική; Θέλεις να πεις πως είμαι ευχάριστη; 

Με αγαπάτε όπως είμαι;

-Μα τι λες, τι ρωτάς; ρώτησε το γέρικο δέντρο, εσύ δεν είσαι που κάθε πρωί μου λες πάντα καλημέρα όταν περνάς από μπροστά μου; Την ώρα που γέρνει ο ήλιος πριν νυχτώσει δεν έρχεσαι να  μου μιλήσεις; Εσύ δεν μιλάς με τα μικρά σαλιγκαράκια και τα ρωτάς με ενδιαφέρον τι κάνουν και αν χρειάζονται κάτι;

Εσύ δεν τρέχεις να μιλήσεις με τα ζωάκια, τα μικρά πλασματάκια που άλλοι δεν τους δίνουν σημασία γιατί δεν τα προσέχουν; Τα μικρά σκαθαράκια που άλλοι τα ποδοπατούν τρέχοντας εσύ δεν είσαι που τους μιλάς ευγενικά; 

Τα λουλούδια που ανθίζουν την άνοιξη και το φθινόπωρο εσύ πρώτη τα καμαρώνεις και τραγουδάς χαρούμενη εκεί που άλλοι αδιαφορούν έτσι βιαστικοί που περπατάνε ίσως και να τα πατούν τα όταν έρχονται στο δάσος;

Μέσα στην καρδιά σου έχεις απεριόριστη ομορφιά!
Ένα όμορφο δημιούργημα είσαι, όχι με τις ανθρώπινες αναλογίες της ομορφιάς, ξέρεις αυτές που οι άνθρωποι ορίζουν ως σωστές, αλλά με αυτές που η Δημιουργία της Ζωής σε έπλασε! 

Τα μάτια της μικρής νεραιδούλας βούρκωσαν από συγκίνηση...

Αλήθεια, μου λες δέντρο μου; ρώτησε με αγωνία...

Ξαφνικά το δάσος γέμισε χαρούμενες φωνές:

-Σε αγαπάμε, σε αγαπάμε!! 

Γύρω - γύρω είχαν μαζευτεί όλα τα πλάσματα του δάσους κάνοντας ένα κύκλο και της έλεγαν πως την αγαπούν με χαμόγελα και φωνές χαρούμενες.

- Το γέρικο δέντρο της είπε σοβαρά :

Πλάσμα του Δημιουργού είσαι, όπως όλοι και όλα γύρω μας και αυτό που κάνει ένα πλάσμα όμορφο δεν είναι η εξωτερική του εμφάνιση αλλά η καρδιά του, τα συναισθήματά του, η ομορφιά του είναι εκεί! Λίγο είναι;

-Σε αγαπάμε και δεν θέλουμε να κλαις και να αισθάνεσαι μόνη...

Σας ευχαριστώ φίλοι μου πολύ, είμαι τόσο τυχερή, πως δεν το έβλεπα πριν αλήθεια και τα λουλουδάκια συμφωνούν και τα μικρά ζωάκια, όλοι, όλοι...Πω πω χαρά που έχω!

Με αγαπάτε αλλά και εγώ σας αγαπώ πολύ! Δεν είμαι μόνη, ούτε ασήμαντη! Έχω τόσους φίλους!! 

Από τότε η μικρή νεραιδούλα έπαψε πια να είναι θλιμμένη και να αισθάνεται μόνη.

Με αγάπη 🦋